Over Liefde

Omdat liefde niet in woorden is te vatten volgt hier Hoofdstuk 1 van het boek dat ik ooit schreef. Het zijn bespiegelingen over de liefde die uit het hart en uit het leven gegrepen zijn. Stukjes tekst die proberen te benaderen wat we zouden kunnen doen om de wereld een beetje mooier te maken. Het gaat allemaal over onze dagelijkse realiteit, over wat daar als essentie achter zit, en over de mogelijkheid daar anders naar te kijken dan we al eeuwenlang gewend zijn te doen.

— Als je dit hoofdstuk hieronder Over Liefde uit wil printen, klik HIER —

HOOFDSTUK 1

Er is dag en er is nacht,
Er is plus en er is min.
Een gegeven.
Maar hóe je daarnaar kijkt
maakt een wereld van verschil

OVER LIEFDE

Alles draait om de liefde
Liefde is ons doel. Niet dat we allemaal op zoek zijn naar een ideale partner, maar omdat liefde juist bij jezelf begint. In essentie draait alles om groeien in bewustzijn van wat liefde eigenlijk is. Maar wat is liefde? Dat valt zomaar niet te omschrijven! Er zijn bibliotheken over vol geschreven en toch schieten woorden hierin altijd te kort…

Om te beginnen zouden we voorzichtig kunnen stellen dat de kern van liefde het openstaan voor ‘eenheid’ is. Maar hoe kun je eenheid in woorden vatten? Dat gaat net zo moeilijk als het omschrijven van wat liefde is! Alleen de woorden zélf geven er al een kader aan en liefde heeft helemaal geen kader. Eenheid ook niet. Het zijn grenzeloze, kaderloze begrippen. En dat is ‘t ‘m nou juist! Om te weten wat liefde is kom je dus op het uiterst subtiele vlak van bewustzijn terecht en ook bewustzijn laat zich niet in woorden vastpinnen!

Dit is dan ook een hoofdstuk vol bespiegelingen over de liefde. In heel veel verhaaltjes, die het steeds weer van een andere kant proberen te benaderen. Stukjes over ons hart, over eenheid, over dualiteit, over (zelf)respect, over de oude en de nieuwe tijd, over bewustzijn en over van alles en nog wat in onszelf, over de Levensboom en waar het allemaal mee begon en over de Driehoek, een belangrijk verhaal! Want de driehoek komt overal in terug, kan je denkpatroon zo maar worden, want is de basis van alles wat er bestaat. Dat vind je ook in alle astrohoofdstukken terug. Maar als dit je voorlopig allemaal te veel is om te lezen, kan je ook meteen even naar het laatste stukje van dit hoofdstuk over liefde gaan. Want dan weet je dat de bron van liefde uiteindelijk alleen maar in je eigen hart is te vinden.
Woordeloos en stil.

Het hart
Liefde is inderdaad de energie van het hart. Veel grootser dan het symbool van een hartje met een pijltje en twee namen. Liefde is oneindig veel groter dan liefde één op één. Het gaat om alle mensen, om alle dingen, om alles wat er gebeurt in ons leven. Het gaat om wat leeft in ons hart.
Ons hart is de poort naar onze ziel en naar onze geest die overal bovenuit stijgt. Ons hart is de poort naar eenheid, grenzeloos groot. Het is de poort naar liefde die onbegrensd is. Zo groot, dat het niet alleen maar in die ene vrouw of alleen maar in die ene man gepropt kan worden. Partnerliefde, vriendschapsliefde, de liefde van ouders voor hun kind, dierenliefde of het liefhebben van iets waar je passie voor hebt zijn daar kleine afspiegelingen van. Hoe liefdeloos de wereld ook lijkt, dat soort hartverwarmende deeltjes van de liefde hebben door alle eeuwen heen gelukkig altijd een belangrijke rol in mensenlevens gespeeld. Maar ons hart is de poort naar zo veel meer!
Ons hart is de poort naar de eenheid, maar dat klinkt misschien wat vaag. Beter zo misschien: ons hart is de poort naar meer bewustzijn van wat liefde eigenlijk is en hoe groter ons bewustzijn, hoe meer liefde we overal in zien…
Liefde en bewustzijn hebben dus heel veel met elkaar te maken. Het is allebei grenzeloos. In ultieme zin is het allebei ‘totaal’. Het is het EEN. Het is het AL. Het is het HEELAL…

Liefde en bewustzijn één?
Beide zijn kosmische grenzeloze overkoepeling, boven alles uit, door alles heen. Maarja, daar kunnen wij gewone mensjes natuurlijk helemaal niet bij! Er is zo verschrikkelijk veel wat wij niet weten! We kunnen dat heelal helemaal niet bevatten, zover zijn we nog niet.
Zouden we ooit zover komen? Zou het ooit zover komen dat we de liefde echt kennen, zodanig dat we de liefde zijn? Zou dat misschien het volledige bewustzijn zijn? En dat, wat we ‘god’ noemen?
Eerst maar even terug naar een meer concreet hier en nu, we weten wél dat we maar een heel klein deel van onze hersencapaciteit gebruiken. En we weten ook dat we het mysterie van het leven nog steeds niet kennen. Ondertussen beseffen we wel, dat er veel meer is dan we weten en zo zijn we dan wél op weg!

Een duidelijk beeld op die grenzeloze liefde krijgen we dus misschien helemaal niet. Maar hoe wonderlijk is het dan, dat je tegelijkertijd óók kunt zeggen dat je er alleen maar je hart voor open hoeft te zetten!

Liefde begint met een open hart
Voor alles. Dat is nogal wat. Voor alles? Liefde daagt je dus uit om je hart zonder voorwaarde open te zetten, want met een hart dat potdicht zit, zie je de liefde sowieso niet. Om dat te kunnen is een open mind nodig. Dan hou je in ieder geval een deur open voor de mógelijkheid dat het wel eens anders zou kunnen zijn dan je denkt. Met een open mind kun je altijd de vraag stellen: ‘Waarom gebeurt mij dit?’ Of ‘Waarom gebeurt dit allemaal in de wereld’?
Met een open mind en een open hart klinkt dan steeds hetzelfde antwoord: ‘Omdat dit voor jou de kortste weg naar de liefde is!’
Maarja, het lijkt vaak zo anders..

Liefde begint met een open mind
Een open hart begint met een open mind. Dan kijk je naar alles vol verwondering, heb je een visie zonder oordeel, je bent neutraal. Zo sluit je niets buiten, maar sta je open voor alle mogelijkheden, dwars door alle positief én negatief van de wereld heen. Liefde betekent dat je het negatieve niet veroordeelt, maar accepteert als behorend bij het leven. Zo simpel als dat. Dat is iets heel anders dan je ertegen verzetten, wat we normalerwijze doen! Dat instinctieve verzet geef je op zodra je weet dat het negatief nou eenmaal bij het aardse leven hoort en net zoveel bestaansrecht heeft als het positief, simpelweg omdat er zonder die keerzijde geen beweging mogelijk is. Zonder negatief zouden we niet eens kunnen weten wat positief is! Als je dat beseft, kan je hart wat gemakkelijker open staan en ruimte geven aan de dualiteit van ons bestaan.

Het wonder zit in hóe!
Je kunt niet veranderen wat er is. Maar wel de manier waarop je kijkt. Het is werkelijk een wonder wat een wereld van verschil dat kan maken. En het is ook werkelijk een wonder dat we zelf die keuze hebben!
Er is licht en er is donker. Als je positief kijkt zie je ruimte. Als je negatief kijkt zie je benauwenis. De positieve blik vanuit een open hart ziet altijd mogelijkheden. Vanuit de sombere kant zie je die mogelijkheden niet en dat alleen al maakt alles nog somberder dan daarvoor.
Als je vanuit een open visie kijkt, opent dat de ruimte voor mogelijkheden en dat geeft vertrouwen. Dan komt er letterlijk licht op de zaak en zo is er dan steeds meer positiviteit op je weg. Dit kan je dagelijks oefenen! Zo kun je bijvoorbeeld je eigen dag creëren op het moment dat je wakker wordt. Als je denkt ‘bah, alweer een regendag’, dan wordt het geen fijne dag. Maar als je de dag begint met een glimlach, en denkt: ‘ha! een nieuwe dag!’, dan heeft die dag alle mogelijkheden! We creëren zelf véél meer dan we denken, dat laat dit simpele voorbeeldje al heel duidelijk zien!

Er is positief en er is negatief in de wereld. Zowel in het groot als in het klein. Overal om ons heen én in onszelf. We bestáán er uit! Zelfs in je kleinste lichaamscelletjes zit immers een positieve én een negatieve pool. Zonder dat geen leven!
Positief en negatief is dus een gegeven. Beide kanten hebben evenveel bestaansrecht. Daar zullen we het mee moeten doen. Daarin hebben we geen keus. Maar we hebben wél de keuze in hoe we daarmee om willen gaan.
Door welke bril kijk jij? Naar de wereld? Naar jezelf? Naar alle dingen die gebeuren in je leven? Zie jij de halfvolle of de halflege fles? Met andere woorden: kijk jij vanuit angst of kijk jij vanuit vertrouwen?
Vanuit vertrouwen zie je de fles halfvol. Vanuit benauwenis is er angst en zie je die fles halfleeg. Je staat er misschien niet bij stil, maar alles wat je denkt, voelt of doet is op één van die twee kanten gebaseerd. Je denkt, voelt of doet iets vanuit angst, óf vanuit vertrouwen. Het is altijd één van de twee! En daarmee creëer je alles. Alles wat je ervaart, komt voort uit één van die twee kanten.

Angst versus vertrouwen
De angstkant in ons hoofd zit vol wantrouwen en werkt als een aanjager van wat we juist niét willen. Angst is de slechtste raadgever (behalve als er inderdaad een beer achter je aanzit)! Want wantrouwen geeft een negatieve blik en dat creëert nog meer negatieve dingen dan er al waren in de wereld die we als dreigend ervaren. Terwijl vertrouwen de weg naar oneindig veel mogelijkheden is… Het is dus belangrijk om je bewust te zijn van hoe je kijkt.
Door een wantrouwende bril? Zoals bijvoorbeeld vanuit het gevoel dat het toch wel niet zal lukken, of het gevoel toch wel tekort te zullen schieten, of toch wel tekort te zullen komen? Zie jij overal hekjes of beren op je weg? Geloof je dus eigenlijk niet in kansen, in de ruimte van mogelijkheden? Dan zie je die ook niet. En dan ze er ook niet voor jou…
Maar kijk je met vertrouwen naar alles wat er gebeurt? Dan is alles mogelijk! Succes hebben is mogelijkheden zien! En als het je lukt om met vertrouwen te kijken naar dingen die negatief zijn in je leven, dan stel je je hart open voor de mogelijkheid dat dit voor jou op dat moment de kortste weg is om te komen waar je naartoe wil. De kortste weg naar de liefde, ook al heb je verdriet of pijn, toch lijd je dan veel minder dan dat je zou doen als je je hart vol verzet had afgesloten.
Hoe je naar iets kijkt kan werkelijk een wereld van verschil maken! Het is belangrijk je daar heel bewust van te zijn. En dat word je vanzelf als je in jezelf de vraag zou stellen: zijn mijn gedachten nu op angst of op vertrouwen gebaseerd? Prima oefening toch?

De Wet van Dualiteit
Er is op aarde altijd positief én negatief. Dat noemen we de Wet van Dualiteit. Alles heeft hier nou eenmaal z’n tegenpool. Zoals we niet zouden kunnen zonder licht en donker, zonder dag en nacht, er nou eenmaal zomer en winter is, is er ook altijd oorlog en vrede, ziekte en gezondheid, en ga zo maar door. Daar hebben we dagelijks, zelfs ieder moment mee te maken. Het zijn de basistegenstellingen van het leven. Net als het mannelijke en het vrouwelijke, die juist door de verschillen elkaars aanvulling zijn.
Er is ooit een wetenschappelijk onderzoek naar gedaan en de conclusie was dat er niets, maar dan ook helemaal niets te bedenken is wat geen tegenpool heeft. Een gegeven dus. Maar o, wat een lastig gegeven! Want het positieve willen we allemaal wel, dat accepteren we graag! Maar om ook het negatief te accepteren? Daar verzetten we ons tegen. En dan denken we dat we liefdevol zijn…! Maar alleen van het positieve houden, is de liefde niet…
Zolang we het negatief niet accepteren als behorende bij het leven, zeggen we eigenlijk ‘nee’ tegen het leven, zonder dat te beseffen! Het leven bestaat nou eenmaal áltijd uit die twee kanten, daar komen we niet onderuit. Niet, dat we dat léuk zouden moeten vinden! Want leuk is het eenvoudig niet. Maar zolang we ons er tegen verzétten laten we ons, zonder dat te beseffen, door de angstkant leiden, en dat is geen leven, dat is óverleven en dat is helemaal niet leuk. Als je voluit ‘ja’ tegen het leven kunt zeggen, lééf je echt, met hart en ziel, ook al zijn er negatieve dingen. Dan durf je te leven, dwars door alles heen. En dan kun je alles aan. Omdat je diepste overtuiging dan vol vertrouwen is…

Maar hoe doe je dat, gewoon in je aardse mensenleven? Hoe kan je leven vol vertrouwen in een wereld vol tegenstellingen? Hoe kan je gelukkig zijn terwijl er zoveel ellende is? Hoe kunnen we leren met al die tegenstellingen om te gaan?
Het antwoord moet in bewustzijn zitten. In bewustzijn dat alles ergens voor is. Dan kom je dichterbij bewustzijn van wat liefde eigenlijk is. Onvoorwaardelijke liefde. Want het Al-bewustzijn, God, of hoe je dat ‘totaal’ ook noemen wilt, vindt ALLES goed. Dat bewustzijn is neutraal, het is de onvoorwaardelijkheid zelf. We mogen alles, zijn vrij in hoe we met alles omgaan, we creëren alles zelf. Dat begint in het klein met de manier waarop je naar alles kijkt…
We leven nu in een wereld waarin angst voor de hand ligt. Maar als je een betere wereld wilt, een wereld waarin het veel gemakkelijker is om te vertrouwen, begint dat bij onszelf! Een betere wereld begint met een blik vol vertrouwen in jou en in mij. Jouw vertrouwen vermeerdert vertrouwen op de wereld. Want wat je aandacht geeft groeit! Dat is een kosmische wetmatigheid die door Jung de Wet van Synchroniciteit werd genoemd.

Synchroniciteit
Synchroniciteit is het principe dat alles met alles samenhangt en alles weerspiegeling is. Door deze Wet van Synchroniciteit is het trouwens mogelijk dat er zoiets als astrologie bestaat, zoals een voorbeeld dat bij iedereen bekend is duidelijk maakt. Dat de Maan weerspiegelt hoe het met de getijden zit, maar daarover later.
Alles hangt met alles samen. Zo binnen, zo buiten, zo boven, zo beneden helemaal synchroon. Dat komt er in de context van nu op neer, dat alles wat je ervaart, synchroon is aan jouw visie, synchroon aan de diepste overtuiging die er bij jou van binnen zit.
Je kunt het ook de Wet van Resonantie noemen, want alles resoneert. Dat heeft met magneetwerking te maken. Dat betekent dat negatief denken vanuit een gesloten hart resoneert met situaties die moeilijk zijn. Daar ben je dan een magneet voor! Terwijl een open mind en een open hart juist mogelijkheden resoneert en zo trek je dan als een magneet heel veel positiefs naar je toe! We kennen toch allemaal wel de uitdrukking: ‘Wie goed doet, goed ontmoet’?
Hoe dan ook, welke ervaringen we ook opdoen in ons leven, er zullen altijd negatieve ervaringen zijn. Dat is de Wet van Dualiteit. En eigenlijk is dat zo logisch! Want alles draait om groeien in bewustzijn op de aardbol! En hoe zouden we kunnen weten wat vertrouwen is als we de keerzijde ervan niet zouden kunnen ervaren? Hoe zouden we weten wat vrede is als er geen oorlog zou zijn?
In ‘t rijtje van wetmatigheden zoals dualiteit en zoals synchroniciteit, hebben we gelukkig ook altijd nog de Wet van Genade! Hoe we ook uit angst ons hart gesloten houden en in wantrouwen vast kunnen zitten, we krijgen door die Wet van Genade alsmaar opnieuw de kans om ervaringen op te doen die ons bewuster kunnen maken. Het is de dualiteit die de beweging geeft die nodig is om van alles te kunnen ervaren. En al die ervaringen kunnen ons uiteindelijk tot het bewustzijn leiden dat het allemaal om de liefde draait. Die zonder oordeel is. Een liefdevolle kijk op het leven zal je veel liefdevolle ervaringen geven in je leven! Dat is gewoon heel logisch, de Wet van Synchroniciteit.

Hoe het allemaal begon
Alles is in tweeën in de schepping en daar worstelen we met z’n allen al mee sinds we weg zijn uit het Paradijs, de tijd toen alles nog in eenheid was. Vanaf toen was het geen vloeiend samengaan meer, geen man én vrouw meer, geen positief én negatief, maar man tegenover vrouw, positief tegenover negatief. Sindsdien ervaren we voortdurend dat er altijd die twee kanten zijn.
Aanvankelijk keken Adam en Eva zo niet! Ze stonden niet tegenover elkaar, ze waren samen! Natuurlijk zagen ze de verschillen, ze zagen heus wel dat ze anders waren, maar één als zij zich voelden lieten zij zich daar niet door verwarren, zij lieten zich niet verleiden tot vergelijk. Maar tja, toen gingen ze ‘eten’ van die ‘boom van kennis van goed en kwaad’, ze gingen vergelijken en daarmee ontstonden meteen verschillende waarden. (Wat ontstaat er toch veel pijn vanuit vergelijk! Zo ging dat in het verhaal van Adam en Eva en zo gaat het nog altijd). De gelijkwaardigheid tussen de plus- en de minpool, de basis van ons bestaan hier op aarde, verdween. Plus werd meer, min werd minder. Het licht ging als het ware uit. Denk maar aan een stekker! Als die geen gelijkwaardige plus en minpool heeft doet z’n lichtwerk het niet meer!
Het mannelijke werd de pluspool en dus meer, het vrouwelijke de minpool en dus minder. En zo verdween de balans tot in het diepst van onze basis en verdween het bewustzijn van wat liefde eigenlijk is helemaal naar de achtergrond. Wég uit de gelijkwaardigheid, weg uit die balans, dat is weg uit het Paradijs! Vanaf toen gingen we ons identificeren met ‘die ene kant’ en werd de andere kant dreigend. Want waar geen licht, geen ruimte, geen liefde meer is, vult angst meteen dat gat. En zo kreeg wantrouwen een stevige basis hier op aarde…

Zo ontstond de wereld zoals we die nu kennen…
Een wereld waarin het ene tegenover het andere kwam te staan. Mannelijk tegenover vrouwelijk, positief tegenover negatief. Vanaf toen voelden we ons niet meer samen één, niet meer verbonden als natuurlijke aanvulling van elkaar, maar gingen we ons identificeren met het ene óf met het andere. En zo werkt dan die wet van synchroniciteit: omdat we op die manier begonnen te denken, vanuit afgescheidenheid, gingen we dat vervolgens ook zo ervaren. In plaats van samen één (hoe verschillend ook), waardoor er licht was, heel veel licht/liefde, ontstond het basis idee dat we afgescheiden zijn, met alle duisternis van dien.

Onbewust als we waren wisten we toen nog totaal niet dat we alles met onze eigen gedachten en overtuigingen creëren en zo werd onze ervaringswereld een wereld vol verwarring, waarin we ons maar moesten zien te handhaven. En zo werd de ‘andere kant’ steeds een dreiging, en dus was er competitie, conflict en gevecht, geweld. En vanuit competitie, conflict en gevecht ontstaat er alleen maar méér competitie, meer conflict en nog meer geweld. Dat is wat we nu in de wereld zien. In feite niets anders dan kosmische wetmatigheid, de Wet van Synchroniciteit, waaruit de Wet van Oorzaak en Gevolg is ontstaan: een eeuwigdurende beweging die alleen maar doorbroken kan worden als de balans tussen het mannelijke en het vrouwelijke wordt hersteld…
Die balans kan er pas weer zijn als beide polen in álles als gelijkwaardig worden gezien! Daar draait nu alles om, ook in deze tijd! Als we alle tegenpolen als gelijkwaardig zouden kunnen gaan zien verdwijnt de dreiging, is er veel minder angst en hoeft er geen strijd meer te zijn!

We hebben wat afgevochten door de hele menselijke geschiedenis heen! Voor welke kant? Dat hing helemaal af van de kant waar we ons op dat moment mee identificeerden. Het kan best zijn dat we in een andere tijd en op een andere plaats juist voor de andere kant aan ‘t vechten zijn geweest!
Maar eigenlijk is dit allemaal zo relatief! Zó afhankelijk van wanneer en waar. Alleen zijn we dat vergeten! We hebben dat inzicht, dat overzicht, dat bewustzijn niet meer, omdat we ons afgescheiden voelen. Zo zijn we zijn ook helemaal vergeten dat we eigenlijk onafhankelijke wezens zijn. Omdat we zijn vergeten dat we eigenlijk allemaal met allemaal verbonden zijn. Hoe verschillend we ook zijn. En even heel filosofisch, we zijn ook helemaal vergeten dat we met z’n allen samen ‘god’ zijn. Want alles is toch God en God is toch alles? Waarom zetten we onszélf daar dan tegenover? Hoe kunnen we die strijd in vredesnaam óóit winnen op die manier?
Vanaf het moment dat we die beroemde appel aten, die vrucht van de ‘boom van kennis van goed en kwaad’ (!!!) is het goed mis gegaan. We zouden dat misschien beter de boom van het waardeverschil tussen positief en negatief kunnen noemen, want door dat waardeverschil tussen plus en min is het echte kwaad ontstaan. (Denk aan de stekker!) Sindsdien plukken we hier ‘de vrucht’ van, een zure appel inderdaad, want sindsdien leven we in een wereld vol strijd.
Maar er is troost, er is niets voor niets, er gebeurt niets voor niets wordt dan gezegd. Het is allemaal ergens voor. Want als we door die zure appel heen bijten, wat we al eeuwenlang doen, is uiteindelijk bewustzijn het resultaat, door alle ervaringen die we dan hebben opgedaan. En die tijd breekt nu aan! Met dat bewustzijn, wat nu groeiende is, kunnen we langzaam maar zeker ooit terug in een wereld met veel meer licht, een paradijselijke wereld waarin alles naast elkaar mag bestaan, zonder waardeoordeel, hoe verschillend ook.
Waarom het zo moet gaan met de mensheid? Misschien is het antwoord wel dit: ooit was er bewustzijn van eenheid, ‘het paradijs’, waar onvoorwaardelijke liefde heerste, onze gemeenschappelijke oerbron. Misschien wilde de eenheid zich bewust worden van zichzelf? Als dat zo is, was er dus een duik in tweeheid nodig, een weerspiegeling nodig, met alle waardeoordelen van dien. Dat vertelt ons toch dat Adam en Eva verhaal? Dat is heel duidelijk in waar het door fout is gegaan! En daar zijn we nu al sinds mensenheugenis …

Waarom, waarvoor?
Waar is het allemaal goed voor? Waarom komen wij al die moeilijke dingen in ons leven tegen? Waarom al dat negatief?
Die waaromvragen zijn nogal essentieel, omdat die ons bewuster kunnen maken. Dus vallen we maar meteen met de deur in huis met de meest essentiële vraag die er is:
Waarom zijn wij eigenlijk op aarde?
Hele volksstammen zijn eeuwenlang met die vraag bezig geweest. Hoe zou het dan mogelijk zijn dat wij daar nu zo vlug even het antwoord op weten? Toch, in alle bescheidenheid, misschien is het antwoord wel zo simpel, dat er in al die eeuwen gewoon overheen is gekeken. Het antwoord is er allang, maar we hebben dat misschien gewoon niet doorgehad omdat het te voor de hand liggend was…
De kosmos zit immers ook vol van humor, ook al zien we dat meestal niet! Als we bijvoorbeeld de oude catechismus er even bij halen, dat kleine boekje vol ‘artikelen van het geloof’ die katholieke kinderen vroeger op de lagere school uit het hoofd moesten leren, dan zie je dat daar een antwoord in stond, op paginanummer één. Want de allereerste vraag was: “Waartoe zijn wij op aarde”? Het antwoord: “Wij zijn op aarde om God te dienen en in het hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn!”
Zijn we dan hier gekomen om gelukkig te zijn? Hoe kan het nou zo simpel zijn! Maar toch…
Als het ons zou lukken om gelukkig te zijn, dan zou dat inderdaad een wereld van verschil kunnen maken. Want als we allemaal gelukkig zouden zijn is er vrede! Een gelukkig mens heeft immers totaal geen behoefte om dingen anders te willen dan ze zijn! Een gelukkig mens is een tevreden mens. En laat zich niet leiden door angst! Anders gezegd, een mens die in vrede is met wie hij is en niet is, een mens die tevreden is met wat hij heeft en niet heeft, heeft niets nodig wat er niet is. Als we allemaal tevreden zouden zijn zou er toch geen strijd meer zijn?
Al verder filosoferend is het vervolgens heel boeiend om te bedenken dat ieder mens gelukkig wil zijn. Hoe verschillend we ook zijn! Dat willen we allemaal! Daar moet dus een sleutel tot eenheid in zitten. Het verlangen naar gelukkig zijn maakt ons inderdaad één. Dit verbindt ons! Als je zó kijkt naar alle mensen om je heen, kun je je ineens verbonden voelen met iedereen, dwars door alle tegenstellingen heen.
Als we dan aannemen dat die catechismus het bij het rechte eind had, dan betekent dat, dat gelukkig zijn niet alleen ons verlangen is, maar nog onze opdracht ook! En dat is eigenlijk geen wonder. Want gelukkige mensen zijn meteen ook liefdevolle mensen. Het antwoord op de vraag waar het eigenlijk allemaal voor is, kan dus zijn: het leven, jouw leven daagt je uit om dwars door alle dualiteit heen je evenwicht te vinden waardoor je gelukkig kunt zijn.
Maar wat is nou eigenlijk gelukkig zijn?

Gelukkig zijn
Allereerst is dat dus onze gemeenschappelijke noemer, een gemeenschappelijk verlangen dat ons onderling verbindt en ons allemaal gelijkwaardig maakt, hoe verschillend we ook zijn. Een diepliggend gevoel van gelijkwaardigheid nodigt niet uit tot strijd, want dan ervaar je samenzijn, en vanuit dát gevoel kun je alles delen. Zelfs visies die volledig tegenover elkaar staan kunnen dan in elkaar worden gerespecteerd en gewoon naast elkaar bestaan. Vanuit gelijkwaardigheid mag alles er dus gewoon zijn. Dan ben je er in vrede mee in plaats van vol oordeel en verzet.
Dat gevoel van gelijkwaardigheid heeft dus alles met liefde te maken en is de basis van gelukkig zijn.
Gelijkwaardigheid (in iedere zin) is misschien wel de essentie waar het allemaal om gaat. We zijn op aarde gekomen om gelukkig te zijn, omdat gelukkige mensen meteen ook liefdevolle mensen zijn, liefde uitstralen, veel te geven hebben. Een gelukkig mens voelt immers ruimte van binnen en heeft dus ook ruimte voor alles en iedereen om zich heen. Een gelukkig mens voelt zich niet bedreigd en strijdt dus niet tégen iets. Integendeel. Als je gelukkig bent heb je totaal geen behoefte om wie, of wát dan ook dwars te zitten. Een gelukkig mens laat zich niet leiden door angst, die er altijd wel zal zijn, maar geeft die dan gewoon de ruimte in zichzelf, waardoor het geen leidende rol meer hoeft te hebben.
Gelukkig zijn is blij zijn als iets mee zit, maar ook min of meer in evenwicht blijven als het tegenzit door dat ‘voor lief te nemen’. Als ‘part of the deal’ zeg maar even. Dan verzet je je niet meer tegen negatieve dingen, maar accepteert dat het leven nou eenmaal altijd die twee kanten heeft.
Je kunt natuurlijk boeken vullen met wat gelukkig zijn nou eigenlijk is, maar zo even in het kort komt gelukkig zijn neer op je vrij voelen vanbinnen. En dan is inderdaad het wonderbaarlijke, dat je die vrijheid vanzelf ook geeft aan alles en iedereen om je heen!
We nemen dus maar gewoon aan dat we op aarde zijn gekomen om te proberen gelukkig te zijn. Dwars door alles heen. En dat kan alleen, als je naar alles wat er gebeurt kijkt met een hart vol ruimte. Maar als er van alles tegenzit verlies je vaak meteen dat gevoel van ruimte van binnen en dus voel je je niet gelukkig meer. Die ruimte is dan ingenomen door een gevoel van ‘tekort’, je voelt je meteen helemaal niet meer verbonden maar juist afgescheiden van iedereen, je gevoel van gelijkwaardigheid is weg. In dat ene woordje, het ‘tekort-gevoel’, kunnen we alle ellende van de wereld samenvatten! Echt, denk er maar eens over na, alle ellende op de wereld in het klein en in het groot is ontstaan vanuit dat gevoel…

Tekort…
Alle ellende op de wereld oplossen kunnen we nu niet, maar we kunnen wel in onszelf beginnen. Door te leren omgaan met het gevoel van tekort in jezelf. Dat doe je door naar jezelf te kijken met een open en liefdevol hart en door eenvoudig te accepteren dat dat gevoel daar misschien zit. Door die acceptatie maak je het vrij en dan maakt het je minder ongelukkig. Als je dat eigen tekort-gevoel ziet en dat de ruimte geeft in jezelf, dan hoeft dat geen leidende rol meer te spelen in jouw leven en dan ben je er niet meer zo op uit, om dat tekort aangevuld te willen zien door je omgeving. (Wat een afhankelijk idee is dat!) Daarmee verlos je jezelf van een hoop pijn. Want je omgeving schiet daar natuurlijk altijd in tekort. Zo zit de kosmos nou eenmaal in elkaar! Je kúnt je openen voor de visie dat het helemaal niet de bedoeling is dat jij afhankelijk blijft van invullingen van buitenaf. De kosmos (jouw eigen scenario) heeft juist op die stukjes waar jij zo afhankelijk bent, de intentie jou in ónafhankelijkheid te laten groeien. Door je juist naar dié kant duwtjes in je rug te geven. En trouwens, hoe zou je tot dat bewustzijn van je afhankelijkheid kunnen komen als al jouw tekorten direct door je omgeving zouden worden ingevuld? Zo vind je innerlijke vrijheid/blijheid toch nooit? Juist als je iets sterk verwacht vanuit je omgeving, is het er precies niét! En dat is kosmisch heel liefdevol bedoeld! Want dan zit er niets anders op dan je eigen verantwoording te nemen en er zelf mee aan de slag te gaan. Zo verlos je jezelf van die verwachtingen die toch niet waargemaakt worden en daarmee houden je teleurstellingen gewoon op, omdat je ermee in vrede bent gekomen.
We zijn op aarde gekomen om te groeien in bewustzijn van het feit dat we eigenlijk onafhankelijke wezens zijn en gelijkwaardig aan alles en iedereen. Maar hoe zouden we dat kunnen leren als er geen afhankelijkheden zouden zijn? Die gevoelens van tekort zijn dus ergens goed voor…

Alles draait om bewustzijn. Ook in gelukkig zijn. En bewustzijn heeft nou eenmaal altijd de tegenkant nodig om tot bewustzijn te kunnen komen. Dat is éigenlijk de liefdevolle kern van ongelukkig zijn…
Alles draait om de liefde. Om de liefdevolle blik, dwars door alles heen. We zijn op aarde gekomen om te leren openstaan voor alles wat er is. Ook in jezelf. Daar begint alles mee. Ook geluk.
Je kunt je gelukkig voelen als je tevreden bent met wie je bent en wat je hebt. Wie je ook bent en wat je ook hebt. Dan voel je je gelijkwaardig. Zodra je al je tekorten voor lief neemt voel je je vrij, want dan zit je niet meer vast in allerlei zaken die je nodig denkt te hebben. Dan kun je de hele wereld aan. En hoe gelukkiger je bent, hoe liefdevoller je bent voor je omgeving, want dan ontdek je dat je heel veel te géven hebt. Hoe meer gelukkige mensen er zijn, hoe meer vrede er kan zijn, hoe meer eenheid op aarde. Zo zou de wereld heel anders zijn. Dat het onze opdracht is om gelukkig te zijn zou dus aardig kunnen kloppen!

Uitdaging
Het leven daagt ons dus uit om dwars door alles heen gelukkig en liefdevol te zijn. Zowel gelukkig zijn als liefdevol zijn heeft met onafhankelijkheid te maken. Want liefde is een stroom van binnenuit, het is de manier waarop je naar het leven kijkt, vol ruimte, respectvol en integer. Het is een open hart en een open mind. Liefde begint bij mij en bij jou vanbinnen, onafhankelijk van wie we zijn of van wat we dan ook om ons heen hebben. En met gelukkig zijn is dat eigenlijk hetzelfde. Gelukkig zijn zoals hier bedoeld is ook onafhankelijk van omstandigheden. Het is niet alleen maar die adrenalinestoot, dat hoge ‘vlindergehalte’ in je buik, niet alleen die woehaastemming waarin je soms even heerlijk kunt verkeren als er iets leuks gebeurt. Want zodra er zo’n piek is, volgt er vanzelf toch wel weer een dal. Na ieder feestje moet er toch weer worden opgeruimd. Nee, dwars door alle pieken en dalen heen kun je gelukkig zijn in de zin van vrede voelen in je hart. Dat kan als je dat evenwicht weet te bewaken, wat er ook gebeurt. Dat kan als je blijft stáán in iedere storm, of weer snel opstaat na even gevallen te zijn. Gelukkig zijn is net als liefdevol zijn, een stroom van binnenuit, een manier waarop je in het leven staat, een manier waarop je naar het leven kijkt. Het is een open visie, waarmee je het leven boeiend kunt vinden. Ook de moeilijke dingen. Vanuit die open visie kun je moeilijke dingen zelfs zien als ‘zegeningen in vermomming’, hoe moeilijk ze ook zijn.
Echt gelukkig zijn begint net als de liefde, bij jezelf vanbinnen, want het is de manier waarop je kijkt. Het voelt als een bepaalde zekerheid vanbinnen. De zekerheid van ruimte en vrijheid die je altijd hebt, wat er ook gebeurt, want ruimte en vrijheid kun je jezelf altijd geven. Die vrijheid zit in je geest, in je manier van denken, in de manier waarop je kijkt.
Gelukkig zijn begint met respectvol naar jezelf te kijken. Ook naar je gevoelens van tekort. Want zowel liefde als gelukkig zijn beginnen met het hebben van respect voor jezelf, inclusief al je tekorten. Met zelfrespect ken je je eigen waarde, heb je dus eigenwaarde, onafhankelijk van wie je bent, of van hoe je eruitziet, onafhankelijk van wat je doet, van wat je hebt en van wat je kunt en wat niet.
Om zo te kunnen denken is het durven openzetten van je hart essentieel! Maar dat klinkt wat vaag misschien? Want wat is dat nou eigenlijk, het openzetten van je hart?
Dat begint met het openen van je mind! Dat begint dus met manier waarop je denkt, de manier waarop je kijkt naar alles. Zodra je liefdevol naar jezelf en naar het leven durft te kijken staat je hart open en dat geeft meteen een gevoel van ruimte en dus een gevoel van geluk.
Om gelukkig te zijn en liefdevol te zijn heb je wel lef nodig! Want het vraagt om een open mind. Dat moet je wel durven. Want het is altijd angst die je daarop tegenhoudt en die kan taai en krachtig zijn! En die kan ook nog vermomd zitten, waardoor je je niet eens realiseert dat je je door angst laat tegenhouden. Een voorbeeldje? Angst kan zich bijvoorbeeld heel goed vermommen als rationaliteit!
Even tussendoor voor alle duidelijkheid, liefdevol zijn moet je niet verwarren met alles maar goed vinden. Want dat klopt niet. Er zijn veel niet goede dingen op de aardbol en alles goed vinden is niet reëel. Dat is niet meer dan de struisvogelmethode of sta je niet met twee benen op de grond. Liefdevol zijn is ook de niet goede dingen op de wereld signaleren en daarnaar handelen, zodat je je weet te beschermen tegen gevaar van buitenaf en dat kan soms hard nodig zijn. Jezelf afschermen kan dus heel liefdevol zijn. Net als assertief zijn, nee kunnen zeggen, of zelfs een harde confrontatie aangaan als dat nodig is. Liefdevol zijn is jezelf trouw zijn, in alles wat je denkt, doet en voelt en ook daar heb je lef voor nodig.
Liefdevol zijn begint met de niet goede dingen in jezelf signaleren en daarnaar handelen, met name door je daar bewust van te zijn in een gezond stuk zelfkritiek. Zonder het te ontkennen en ook zonder het af te wijzen. Dat signaleren is noodzakelijk, want dan ben je bewust van je tekorten en van alles wat je daarmee doet. En als je daar liefdevol naar kijkt zonder jezelf te veroordelen kan er van alles veranderen. Het bewustzijn hierop kan werkelijk grote veranderingen geven! Het verandert zelfs letterlijk de structuur van je cellen, het verandert je DNA!
Signaleren is dus noodzakelijk, alleen veroordeel het dan niet. Want oordelen komen altijd voort uit angst en dat zet alles vast. Liefde zet nooit iets vast, maar geeft juist alle ruimte. Oordelen komen altijd vanuit het ego, terwijl het hart alle ruimte geeft.
Liefdevol zijn is dus eigenlijk het loskomen van oordeel. Daar word je gelukkig van. Om te beginnen zodra je ophoudt met het oordelen over jezelf. Want zo geef je jezelf de vrijheid te zijn wie je bent en krijgen anderen meteen ook die vrijheid van jou.
De liefde wijst niets af. Liefde accepteert alles, ook je eigen en andermans schaduwkanten. Omdat de liefde onvoorwaardelijk is. Zolang je nog pijn voelt als anderen tekortschieten in jouw ogen ben je nog niet in balans met het gevoel van tekort in jezelf. En wie heeft dat nou niet? Het is zó menselijk allemaal! Het is zo menselijk om de ander de schuld te geven van jouw pijn! Het is zo menselijk om je op die manier te verweren. Maar het schiet alleen niet op. Zolang je dat blijft doen blijft de pijn van buitenaf komen. Dat is de consequentie dan. Totdat je het door krijgt. Totdat je ziet dat jij dat zelf hebt opgeroepen, dat het jouw eigen resonantie was. Gelukkig zijn en liefdevol zijn vraagt om het nemen van eigen verantwoordelijkheid. En dat is inderdaad de grootste uitdaging die er is!

Tijd voor nieuw
Het systeem van de wereld tot nu toe is een systeem van strijd. Eeuwenlang zijn we doorgegaan in dat oude, inmiddels volledig vastgeroest patroon. Onze visie is volledig afhankelijk van de kant waarmee we ons identificeren. Afhankelijk van in welk nest we geboren zijn, van welke omstandigheden er om ons heen zijn. En zo blijft het één alsmaar tegenover het ander staan en het ander tegenover het één.
Maar vanaf nu kunnen we dat ‘de oude wereld’ gaan noemen, want eindelijk breekt er een nieuwe tijd aan. Door kosmische veranderingen kunnen er nu nieuwe dimensies opengaan. Voor wie dat wil tenminste. De tijd is er in ieder geval rijp voor om er anders naar te gaan kijken. Er zijn nu veel lichtjes die je op kunnen gaan. Het leven zelf zit vol eye-openers die je hart kunnen raken waardoor je dat hart misschien weer open durft te zetten. En met een open hart kijk je anders. Als een soort toeschouwer kijk je dan, terwijl je er tegelijk deel van uitmaakt. Je kijkt dan zonder direct een oordeel te hebben. Dat kun je oefenen als je bijvoorbeeld de krant leest. Je kunt naar de wereld kijken als iemand die zich niet meer zo identificeert met de ene of met de andere kant, maar eerder met het leven zelf, accepterend dat het leven nou eenmaal altijd mooi en lelijk is. Ook ‘de wereld’ in jezelf. En dat is zo belangrijk! Als je alleen al dat gegeven accepteert ben je al een lichtje op de wereld!
We kunnen er zelf voor kiezen om gelukkig te zijn, hoor je wel eens zeggen. Maar zou dat zo gemakkelijk zijn? Zeker is wel, dat nu de tijd rijp is voor een nieuwe wereld, we in ieder geval de stroom mee hebben om afscheid te nemen van de oude wereld, waarin alles draait om alle verschillen die er zijn, om competitie en om strijd. De oude wereld waarin we van alles búiten ons de schuld konden geven van wat er met ons gebeurt. We kunnen er meer dan ooit bewust van worden dat de buitenwereld weliswaar vol tegenstellingen zit, maar onze binnenwereld ook! Bij onszelf van binnen zit ook voortdurend strijd. En daar ligt voor ons een groot braak terrein: onze eigen verantwoordelijkheid. Ons ego voert een eeuwige strijd om de tekorten die het voelt van buitenaf ingevuld te willen hebben. Daar word je niet gelukkig van. Maar dat kan anders. Als je zegt dat gelukkig zijn een eigen kéuze is, dan gaat dat dus over het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Want daarmee begint een hele nieuwe wereld..
In de nieuwe wereld zal het collectief meer en meer om verbindingen gaan, om samen. Samen werken, samen delen, hoe verschillend we ook zijn. En dat begint in jezelf. Ook van binnen gaat het in de nieuwe wereld om samenwerking tussen de verschillende delen in jezelf. Het gaat om de samenwerking tussen je hart en je ego. We hebben de vrije keuze om vanuit ons hart, dus met een ópen mind, naar ons ego te gaan kijken!
We zitten in een overgangstijd. Alle tegenstellingen in de wereld staan heftiger tegenover elkaar dan ooit tevoren. Negatief lijkt negatiever dan ooit. Zo werkt dat momenteel ook bij heel veel mensen vanbinnen. Er is veel angst en er zijn veel ego’s die heftiger dan ooit naar boven komen. Er zijn veel ego’s die de leiding hebben. Dat is natuurlijk altijd al zo geweest, maar in deze tijd van alle geavanceerde communicatiemiddelen komt álles naar boven en dat roept bij veel mensen angst op. Maar daar kun je ook anders naar kijken! Vanuit een open mind zou je dat allemaal kunnen zien als de weeën die nodig zijn voor de geboorte van een nieuwe tijd en dan kun je er opeens in plaats van vanuit angst, heel gebóeid naar kijken. Dat is een neutrale visie, die geen vervelende consequenties meer heeft. Alleen maar mooie juist, want je wordt er beslist gelukkiger van! Want door neutraal te kijken houdt de wet van oorzaak en gevolg gewoon op..
Als er een nieuwe tijd wil komen, zal het oude eerst moeten worden afgebroken. Dat is logisch toch? Als je een nieuw huis wil bouwen waar nog een oud huis staat, zal het oude eerst tot op de fundamenten moeten worden gesloopt. Daar zijn we nu als het ware mee bezig, in de grote wereld, maar ook in ons persoonlijke zelf. Door alle beweging die daar speelt kunnen we het bewustzijn krijgen dat het zo niet langer door kan gaan, dat het echt tijd wordt voor nieuwe benaderingen, nieuwe gedachten, een nieuwe kijk.
Het is onderhand aardig duidelijk, dat het oude patroon niet werkt. Het is onderhand overduidelijk dat zolang we blijven steken in die ene kant en vol afkeur blijven kijken naar die andere kant, die andere kant dat óók blijft doen. Oorzaak en gevolg. Dat is gewoon een universele wet! Zo houden we de ellende dus al eeuwen zelf in stand.
Die methode van de oude wereld is nooit een weg vooruit gebleken. Er is nog nooit géén oorlog, geen onderdrukking, geen ellende, geen lijden geweest. Zou het niet eindelijk tijd worden het eens anders te gaan doen? Als je het goed beschouwt, is angst het enige dat ons tegenhoudt! Angst viert hoogtij en dus is ons vertrouwen ver te zoeken en dat blijft zo, zolang we zélf die angst de hoofdrol laten spelen. En dat doen we zolang we geen eigen verantwoordelijkheid zien. Maar voor het nemen van eigen verantwoordelijkheid is wél lef nodig. Maar die lef loont!

Maken of breken
Angst en vertrouwen, het zijn de grootste tegenstellingen denkbaar. Angst breekt af, terwijl vertrouwen alle mogelijkheden openlaat. Dat is duidelijk. Maar we realiseren ons vaak niet dat we vanuit angst bezig zijn. Het kan alleen al zo opbouwend zijn om je te realiseren dat je voelen, denken of doen altijd voortkomt vanuit één van die twee! Alles wat we doen is op angst óf op liefde gebaseerd. Een tussenweg is er écht niet! Ben je je ervan bewust dat de manier waarop jij denkt ongelofelijke gevolgen heeft? We kunnen alles maken en breken, dat weet iedereen. Maar zijn we ons daar ook echt van bewust?
Liefde is een groot woord. Maar angst is dat ook. Toch zit dat op een subtiele manier overal doorheen. Zijn we ons daarvan bewust? Zijn we ons ervan bewust dat bijvoorbeeld het hebben van een oordeel op angst is gebaseerd? Oordelen is in feite niets anders dan je verzetten tegen iets wat je negatief vindt. Terwijl je dat eigenlijk alleen maar hoeft te signaleren. Dan is er nog geen verzet. Dan is er alleen het neutrale zien van de realiteit. En daar kan je dan gewoon naar handelen. Maar het is pas oordelen als het er niet van jou mag zijn. En er mag vaak zoveel niet zijn in onze ogen!
Oordelen is je verzetten tegen negatief en verzet is altijd op angst gebaseerd. We verzetten ons veel vaker dan we denken! En wat creëert dat? Welke gevolgen heeft dat? Zijn we ons ervan bewust dat onze reactie van verzet nieuwe reacties van verzet oproept? Verzet is gewoon een magnéét voor nieuw verzet. Oordeel is een magneet voor weer een nieuw oordeel. En die nieuwe reacties roepen steeds weer opnieuw oorzaken voor angst op. Angst zorgt er alleen maar voor dat we in een cirkeltje blijven steken. Dat komt omdat angst niet neutraal is, maar een enorme lading heeft. Een lading die je hart behoorlijk vernauwt en die je dus afhankelijker maakt dan tevoren.
Angst lijkt vaak een groot woord, maar zit op een subtiele manier door heel veel dingen heen. Zoals door van alles moéten bijvoorbeeld. Als je veel van jezelf moet, vraag je dan maar rustig af waar je bang voor bent! Als je streng bent voor jezelf, als je veel eist van jezelf, of als je persé iets wilt, vraag je dan eens af waarom je dat doet. Als je je ergert aan iets of irritatie voelt, hoe onschuldig ook misschien, je voelt dan letterlijk dat je hart zich vernauwt. Het is immers niet op liefde gebaseerd! En alles wat niet op liefde is gebaseerd heeft dús angst als basis en dat zet ons vast. We realiseren ons dat zo vaak niet…
Een voorbeeldje? Je buurman maakt herrie en daar hou jij niet zo van. Verder hoef je niet te gaan. Je hoeft die energie van ergernis en irritatie niet aan te gaan, want als je jezelf trouw bent kun je daar meteen iets aan doen. Je geeft jezelf gewoon de ruimte, gaat naar die buurman en vraagt vriendelijk of het misschien wat zachter kan. Dat zal hij dan vast en zeker doen, of hij zal uitleggen waarom het op dat moment even belangrijk voor hem is. Jouw open mind zegt dan: oké, geen enkel punt. Het heeft dan verder geen gevolgen meer. Maar hoe vaak gebeurt het niet dat je al in de ergernis vastzit, je veroordeelt je buurman en dan komt je verzet omhoog. Dan kom jij met een lading van verzet en die roept vanzelf op dat die buurman zich weer verzet tegen jou en zich er dus niets van aantrekt, wat natuurlijk weer nieuw verzet en oordeel oproept enz. Oordeel en verzet hebben nou eenmaal enorm vervelende consequenties, maar daar zijn we ons vaak helemaal niet van bewust. En dat begint vaak met ergernis, maar daar kunnen we ook heel anders mee omgaan door gewoon naar de stem van je hart te luisteren. De stem die zegt dat jij mág vragen of het wat zachter kan. Dan hoeft het helemaal niet te resulteren in oordeel en verzet, dan kan het gewoon bij een irritatie blijven waarnaar jij luistert en waar je naar handelen kan. Dan weet je precies welke stappen je naar buiten toe moet zetten of niet. Daarmee voorkom je heel wat gevolgen die zo afbrekend kunnen zijn!
Angst vinden we vaak een groot woord. Zijn we ons ervan bewust dat angst een veel breder terrein is dan we denken? Het is niet alleen die letterlijke angst die we voor iets kunnen hebben. Het zit in álles wat we voelen, denken of doen wat niet op een open mind en een open hart is gebaseerd. Het zit in álles waar we ons tegen verzetten. En dat is vaak veel meer dan je denkt…
Hoe subtiel ook, angst slaat om je hart en dus zijn de deurtjes van je hart dan vernauwd of gesloten. Als je daar niet direct zelf de verantwoording voor neemt, krijgt het een lading en als gevolg daarvan reageer je vanuit je ego, dat dan de leiding heeft met alle gevolgen van dien. Angst, hoe subtiel en onschuldig lijkend ook genereert op die manier een doodlopende weg, een spiraal naar beneden. Terwijl als die angst er gewoon mag zijn en je ernaar luistert vanuit je hart, dan heb je vertrouwen ondanks je angst. En die liefdekant geeft mogelijkheden om alles anders te maken.
Op dat kruispunt staan we nu, we hebben zelf de keuze om ons bewust te worden van hoe de angstkant in ons werkt. En hoe meer we ons daar bewust van zijn, hoe vrijer we zijn om te kiezen of we ons daardoor willen laten leiden. Helemaal weg krijgen we de angst niet. Maar het scheelt wel een wereld hoé we daarmee omgaan.
We kunnen het neutraal ‘laten zijn’, ernaar luisteren en ernaar handelen. Maar we hoeven het geen lading te geven die afbrekend is.
We kunnen alles maken of breken, dat weet iedereen
Kiezen we ervoor ons door angst te laten leiden? Of kiezen we voor een oersterk vertrouwen dat de mogelijkheid tot nieuw leven geeft?
Maken of breken? Die keuze is aan onszelf!

Alles is energie
Dat het nu zo onrustig is in de wereld is niet voor niets, want er is nooit iets voor niets. Er gaat nooit iets verloren. Alles heeft met alles te maken en alles is er altijd geweest. Er is alleen maar samenhang want er is alleen maar energie.
Dat klinkt allemaal wat vaag misschien, maar dat is het niet. Als je weet dat alles energie is, maar dat energie alleen heel veel verschillende vormen aanneemt, dan is het al wat gemakkelijker te begrijpen dat alles in voortdurende wisselwerking is met elkaar.
Wij mensen hebben bepaalde energieën, zo ook alles om ons heen. Jij bent energie, ik ben energie, maar ook alles tussen ons in is energie. Soms vloeien energieën gemakkelijk in elkaar over en gaan ze samen, soms botsen ze en stoten elkaar af. Allemaal chemie waar dit over gaat, ook tussen mensen! Waarom kun je met de één wel door de bocht en met de ander niet? Waarom voelt de één soms heel vertrouwd en kun je de ander niet velen? Waarom kunnen daar ook veranderingen inzitten? Lange tijd gaat het goed en dan opeens voelt dat niet meer zo, of andersom. Dat komt omdat alles energie is en al die energieën voortdurend in samenhangende beweging zijn.
Soms hebben energieën een grote dichtheid zodat we ze kunnen waarnemen, zoals ons lichaam bijvoorbeeld en alle materie, alle vorm die de aarde biedt. Een tafel kan een tafel zijn omdat het een veel dichtere vorm van energie heeft dan de energie er omheen. Door die verschillende vormen van energie lijkt het ene van het andere afgescheiden te zijn, maar dat is het eigenlijk niet..
Ook dat, wat we met het blote oog niet kunnen zien, is energie. Zoals onze gedachten bijvoorbeeld, onze gevoelens, onze wensen, onze dromen en behoeften en alles daar tussenin. Daar zit allemaal samenhang tussen! En dat alles speelt in een bepaalde chemie met elkaar en op je omgeving in. Elk deel van het leven heeft te maken met het andere. Op dat inzicht is ook de astrologie gebaseerd. De planeten weerspiegelen immers wat er op aarde gebeurt, het één hangt met het ander samen.
Er is alleen maar samenhang. Zo is er ook samenhang tussen de persoon die je nu bent en het moment waarop je bent geboren. Van dat moment kun je een tekening maken van alle planeten en dierenriemtekens zoals die toen aan de hemel stonden, gezien vanuit de plaats waar je bent geboren. Dat is een horoscoop. Het middelpunt van die cirkel is je uitgangspunt, als het ware jouw wiegje. En het wiel daar omheen vertelt van alles over de weg die jij wilde gaan. Precies zo heb jij dat ooit met jezelf afgesproken, dat scenario schreef je zelf toen je nog ‘boven’ was. Alleen weet je dat niet meer. We denken zo gauw dat iets of iemand anders dat voor ons heeft bedacht. Maar het was jouw eigen intentie, en ook intenties zijn energie. Het was jouw idee om weer geboren te worden op aarde om precies dat te kunnen ervaren wat je nu doet. En liefdevol als de hele kosmos is, krijg je dat dan ook. We hebben inderdaad geen idee hoe krachtig de energie van onze denkkracht is! We hebben géén idee hoe we zelf alles creëren! We beseffen niet dat er een ongelofelijke, wonderbaarlijk krachtige samenhang is tussen al onze gedachten en intenties en de werkelijkheid waarin we nu zijn!
We hebben er lang geen idee van gehad dat de beweging van een vlinder een aardbeving kan veroorzaken aan de andere kant van de aardbol, maar dat bewustzijn druppelt nu heel langzaam door. Als je je voorstelt dat álles energie is, is het misschien iets gemakkelijker te begrijpen…

Tijd en ruimte
Hier op aarde hebben we te maken met de energie van tijd en de energie van ruimte. We zitten gebonden aan de tijd. Want tijd is geweest of moet nog komen. Dat is die wetmatigheid weer, die aardse wet van dualiteit. Het punt van rust zit in het middelpunt, het nu. Het ‘nu’ kan je beter begrijpen als je even de draadjes met boven verbindt en even als een helikoptertje naar jezelf gaat kijken. Daarin vind je dan heel even rust.
Tijd is iets typisch van de aarde en dus relatief. Het is niets meer dan een menselijke afspraak, een handigheid, een houvast. We hebben zomertijd en wintertijd, we hebben Greenwichtijd, we hebben Europese tijd, Australische tijd enfin, ga zo maar door. En we hebben tijd te veel of we komen tijd tekort.
Naast het begrip tijd is ook het begrip ruimte typisch voor de aarde. Tijd en ruimte maken het leven op aarde uit. Maar ook ruimte bestaat in wezen niet. Kosmisch gezien niet tenminste. Want zodra je het woord ruimte noemt, impliceert dat al, dat er ook iets als niet-ruimte is. En dat bestaat wel op aarde, daar knallen we vaak genoeg tegenaan. Dan voelen we helemaal geen ruimte. Maar kosmisch gezien bestaat het begrip ruimte niet, omdat er alleen maar oneindige ruimte is. Ruimte is immers alles, er is niet anders dan dat. Alleen hier op aarde zitten we altijd aan die twee kanten gebonden.

Het symbool voor de aarde is een cirkel met daarin een kruis. De cirkel staat symbool voor het Al, de eindeloze ruimte. Die eindeloze cirkel (van liefde) omvat ons, maar we zitten tijdelijk in de ruimte en in de tijd gevangen en daar worstelen we mee. We hebben tijd te kort, we hebben ruimte te kort. Dat zijn die horizontale en verticale lijn, het kruis. Maar de cirkel staat symbool voor onze geest, die krachtig is, en vrij is, en alles omvat. Daar zijn we niet meer gebonden aan wetmatigheden. Het kruis staat symbool voor ons bestaan hier op aarde. Het is het symbool voor groei in kracht. Het is het symbool voor ‘kracht naar kruis’, maar ook van ‘kruis naar kracht’. De cirkel is het geestesprincipe wat overal omheen zit.

Ooit hoorde ik een definitie van God….! Hoe krijg je het bedacht, maar die gaat zo:
God is een cirkel waarvan de omtrek nergens is en het middelpunt overal….
Een cirkel is compleet. Niets aan toe te voegen. Helemaal heel. Het Al. Totaal bewustzijn. Liefde. En dat is dus eigenlijk overal, in ieder middelpunt te vinden…
De cirkel is ook de basis van de astrologie. Een horoscoop is ook een cirkel met een middelpunt erin. De omtrek is verdeeld in alle dierenriemtekens op een rij.
En het symbool voor de Zon is een cirkel met een punt erin en symboliseert wie we écht zijn. De dierenriemtekens staan altijd in dezelfde volgorde om die cirkel heen. Die geven je ervaringswereld door de verschillende energieën die de dierenriemtekens met bijbehorende planeten hebben. De planeten staan ergens binnen die cirkel en vallen in één van de ervaringsgebieden. Het is dus afhankelijk van tijd en ruimte = van het moment en de plaats waar je werd geboren, welke planeten op welke ervaringsgebieden hun werk specifiek in jouw leven doen.
Voor ieder mens staan die planeten op een unieke manier verdeeld binnen die cirkel. Maar het middelpunt is er voor iedereen, en is voor iedereen hetzelfde. Het middelpunt is je uitgangspunt én je doel, het is je oerbron verbonden met je hart, de poort naar de heelheid terug. Daar kwam je vandaan en daar wil je weer naartoe. In dat punt is de omtrek nergens meer te vinden en zo ‘overstijg’ je dan ook als het ware je horoscoop, door bewustzijn die je door ervaringen krijgt. Bewustzijn bevrijdt. En dat is voor ieder mens mogelijk zodra je er bewust voor kiest om je hart ervoor open te zetten. En daarvoor krijg je alle ruimte en alle tijd.

Nieuwe tijd
We zijn op weg naar een nieuwe wereld. Signalen genoeg als je ze wilt zien. De mannelijke energie van Mars heeft te lang een overheersende rol gespeeld, de verbindende vrouwelijke kracht van Venus werd te lang onderdrukt. Mars en Venus zijn de basis van alle tegenpolen op aarde. Het is de man en de vrouw. Daar begint alles mee. Letterlijk. Maar het is ook het mannelijke en het vrouwelijke wat in alles zit. Of je man bent of vrouw, ieder mens heeft mannelijke en vrouwelijke energieën in zich. Zo ook in alles in de wereld. Het mannelijke en het vrouwelijke zit overal in. En ooit waren beide polen volledig in balans. Het Paradijsverhaal.
Maarja… toen gingen zij volgens het verhaal eten van die beroemde boom. De boom van kennis van goed en kwaad waardoor alles uit balans werd geslingerd. Want ze lieten zich verleiden overal verschillende waardes aan te hechten.
Het ene werd meer dan het andere. En vervolgens identificeerden zij zich met de ene of met de andere kant. Zo begon de disbalans tussen het mannelijk en het vrouwelijk en daarmee werd alles in de wereld ongelijkwaardig. Adam is door God geschapen, maar Eva werd veel minder, die is ‘uit de rib van Adam ontstaan’. Het mannelijke en het vrouwelijke werd uit elkaar gedreven en kwam zelfs tegenover elkaar te staan. Wát een impact heeft deze gedachtegang gehad op de wereld!
Dat misverstand heeft zijn tijd gehad. Het mannelijke en het vrouwelijke kunnen weer in balans gaan komen. Daarmee zijn we in feite op de terugweg naar het paradijs, een wereld waarin het mannelijke en het vrouwelijke weer gelijkwaardig zijn en in balans. Die gelijkwaardigheid wil weer terug in ons bewustzijn komen. Niet meer het ene dat het andere dwarszit of overheerst, niet meer het andere dat moet worden onderdrukt, maar alles in gelijkwaardige samenwerking met elkaar.
Die energie van de nieuwe tijd is allang bezig. De overheersende ‘gij zult’ stellingen vanuit de kerk bijvoorbeeld, allerlei dogma’s van de oude wereld veranderen al hier en daar meer in begrippen die veel meer ruimte geven, al is dat nog minimaal en soms zelfs juist nog helemaal niet. De bijbel die zoveel vertalingen heeft gekend, doet daar nu ook een klein beetje aan mee. Want in de oude vertaling stond bijvoorbeeld nog: “Er was licht en er was duisternis, maar de duisternis heeft het licht niet begrepen”. Wat een vastpinnende stelling is dat! Op die manier bleef het dus donker! Maar de laatste nieuwe vertaling zegt nu: “Er was licht en er was duisternis, maar de duisternis heeft het licht niet in zijn macht gekregen”! Dat klinkt ineens veel positiever toch? Alle mogelijkheden liggen open!
Alles valt binnen de samenhang. Ook dus zoiets als dit ene kleine voorbeeldje van een nieuwe vertaling van de bijbel, maar er zijn zóveel meer van die signalen! Een groot deel van de wereld staat op tegen de onderdrukking van de vrouw. Dat kan nu, omdat in deze tijd door alle media die onderdrukking heel duidelijk is. Alles komt aan het daglicht. We kunnen niet meer zeggen dat we het niet wisten. We kunnen van een vernauwde, benauwde visie naar iets veel lichters gaan. Wat een lucht kan dat geven!
Maar, met dat krijgen van steeds meer licht op allerlei zaken, is natuurlijk ook het donker sterker dan ooit. Die keerzijde is er nou eenmaal altijd en die krijgen we nu uitvergroot op ons bordje. Zoals het fundamentalisme bijvoorbeeld, dat is er veel, van iedere soort. En dat is er ook altijd al geweest. Een visie die uit alle macht vast wil houden aan oude patronen en dat met alle geweld aan anderen wil opleggen. Er zijn aardig wat slachtoffers gevallen in de naam van God! Fundamentalisme is van alle tijden. Niet alleen die terroristische fundamentalisten waar je nu aan denkt, we zijn we zelf ook! Waar wij uit alle macht vast willen houden aan oude patronen zijn we in feite zelf óók terrorist. Zo terroriseren we onszelf! We zitten vol dogmatiek. We torpederen onze eigen wereld meer dan we denken met allerlei grote of kleine dogmatische gedachten, met allerlei overtuigingen die we hebben, waarvan we dan zéker weten dat dat het ware is. Maar de waarheid is zo anders..
Er is veel duisternis ja, ook in onszelf. Maar die duistere kant is nodig, want die maakt ons wakker dat het zo niet langer kan. Het is nou eenmaal altijd de tégenkant die ons wakker schudt! Het is niet anders. En zo wordt het nu voor steeds meer mensen duidelijk, dat we zelf de verantwoording moeten nemen en goed gaan kijken of onze gedachten op liefde of op angst zijn gebaseerd. We kunnen nu wakker worden, we hoeven niet meer zo vast te zitten, want we kunnen weer gaan beseffen wie we eigenlijk zijn. We zijn geen kleine, afhankelijke wezens, we zijn gelijkwaardige, onafhankelijke en scheppende wezens met eigen verantwoording en een vrije wil!
In de oude wereld hebben we ons klein en afhankelijk laten maken, we waren als ‘arme zondaars’ overgeleverd aan allerlei goden en machthebbers die daar alle belang bij hadden. We zagen onszelf als klein en onmachtig en dus waren er, synchroon daarmee, machthebbers die daar graag nog een schepje bovenop wilden doen. Als je je onmachtig voelt ben je immers een magneet voor van alles wat machtig is. Zo werd dan ook ‘de erfzonde’ bedacht. Een liefdeloze indoctrinatie die eeuwenlang zijn destructieve rol heeft gespeeld. Vreselijk ja, maar wij lieten dat toe. We maakten onszelf klein en dat beeld hield ons klein, afhankelijk en onwetend, verre van het besef dat we ondertussen voortdurende scheppers van onze eigen werkelijkheid zijn geweest. Sjonge, wat zijn we met z’n allen vér van onszelf af geweest!
De nieuwe tijd kan beginnen als we weer weten dat onze denkkracht ongelofelijk krachtig is. Wát is de grondtoon in je hart? Wát is je normale manier van denken? Met de kracht van je gedachten kun je werkelijk alles maken en breken, dat weet onderhand iedereen. Als je jezelf klein houdt, dan kun je overheersers verwachten! Als je jezelf niet respecteert, heb je respectloze mensen om je heen. Dat is een gewoon een wét! De wet van synchroniciteit. De wet van resonantie. En wie heeft de schuld dan? Wie draagt hiervoor dan de verantwoordelijkheid? Die machthebbers? Die moéten er dan gewoon zijn. Dat is dan de consequentie. Dat is de wet van oorzaak en gevolg, waarin je dan vastzit. Als jij jezelf niet de wereld gunt, gunt de wereld ook niets aan jou. Jij bent dan gewoon een magneet voor je eigen tekort! Zo creëer je dan zelf dat dingen niet lukken. Dit kleine voorbeeldje zegt al zoveel!
Als je tekort ervaart in je leven terwijl je tegelijk voelt dat de bedoeling van je ziel anders is, vraag je dan maar gerust af hoe jij diep van binnen denkt. Onze eigen verantwoordelijkheid gaat veel verder dan we altijd gedacht hebben en de nieuwe tijd kan beginnen zodra we ons hier bewust van zijn.

Onderbewuste overtuigingen
We hebben het steeds over een open hart. Een open hart is een hart dat stroomt vanuit balans tussen je verstand en je gevoel. Maar hoe mooi je intentie ook is, ook een open hart kan belemmerd worden door diepe overtuigingen die daar onder kunnen liggen, zonder dat je dat beseft. Dat kunnen hele oude indoctrinaties zijn die nog in je zitten, dat kunnen herinneringen zijn die nog ruimte innemen in het DNA van je lichaamscellen. Het kan best zijn dat er gedurende een lange tijd in je leven onbewust een belemmerende grondtoon in je zit, en die bepaalt hoe je leven is. In deze tijd krijgen we alle kans om die belemmerende overtuiging naar boven te halen. Daar zijn allerlei ervaringen voor nodig in je leven, die jou informatie over je onderbewustzijn kunnen geven. Het ontdekken wat er in je onderbewustzijn zit is dus veel moeilijker dan om je bewust te worden van de manier waarop je denkt. Je gedachten zitten namelijk in je dag-bewustzijn. Je kunt snel genoeg weten hoe je geneigd bent te denken. Je weet best of je een mens bent van de half volle of van de halflege fles. Met je ratio is het dus gemakkelijk op te lossen. Gewoon trainen in de halfvolle fles. Maar je gevoel is veel minder gemakkelijk te sturen, dat kan aangestuurd worden door die diepe onbewuste overtuigingen en die kunnen van alles je leven torpederen!
Zo kan het best zijn dat je dénkt dat je hart open staat en een positieve uitstroom heeft, bijvoorbeeld omdat je intenties altijd goed zijn, jij positief denkt, jij anderen altijd het beste wenst, er alles voor doet om anderen niet te kwetsen, je een sympathiek mens bent, een mens met een grote empathie bent of ga zo maar door. Maar die diepste overtuiging is bepalend en dan kan het tóch zijn dat je hartenstroom wordt geblokkeerd door een negatieve overtuiging zonder dat je dat bewust bent.
Hoe dat kan?
Je ziel is een vat vol ervaringen die je ooit hebt opgedaan. Positieve ervaringen, negatieve ervaringen, ervaringen van alle soorten en maten. Als je veel tegenslag in je leven hebt, kan het zijn dat er onbewust een belemmering ligt, die veroorzaakt is door iets uit een heel ver verleden wat je niet meer weet. Dat kan in je vroegste jeugd zijn, maar dat kan ook in een vorig leven zitten. Met die herinnering word je dan hier geboren, je ziel stuurt dat dan zo, dat je ervaringen opdoet die de intentie hebben om die herinnering te helen, waardoor je hart weer vrij kan zijn. Om dat mogelijk te maken, doe je in dit leven ervaringen op die dat oude ‘trauma’ triggeren en dat is dan je kans om je daar bewust van te worden. Hierover lees je meer in het hoofdstukje over Geiron, want de energie van Geiron weerspiegelt dat. Geiron haalt pijn naar boven in je leven nu, die alles te maken heeft met een pijn van ooit. En het ervaren van die pijn maakt je onderbewustzijn schoon!
Als je terugkijkt op je leven nu, kan je misschien een rode draad ontdekken, in de belemmeringen die je tegenkwam. In allerlei jasjes en in verschillende vormen misschien, maar toch kan het steeds hetzelfde thema zijn. En als de tijd dan rijp is, dan ontdek je dat je ondanks al je vertrouwen en positiviteit toch een negatieve grondtoon in je hebt, die diep van binnenuit belemmerend werkt. Dat kan bijvoorbeeld de overtuiging zijn van; ‘ik mag dit niet’, of ‘ik moet wel’ of ‘ik ben het niet waard’, of ‘ik zal het eerst moeten zien te verdienen’, of ‘ik kan het toch niet’ enzovoorts, enzovoorts. Dat kan van alles zijn, heeft vaak met schuld en boete, of met slachtofferschap te maken en dat is dan ondertussen de grondtoon die álles bepaalt…
Positief denken is een groot goed, maar zonder een positieve grondtoon creëert dat geen positief. Het is die diepste overtuiging die ‘t ‘m doet. Maar we zitten in de tijd dat álles wat belemmerend is naar boven komt. Vandaar dat het zo heftig is in deze tijd! Het is grote schoonmaak, overal. Er is bewustzijn voor nodig om dat te op die manier te kunnen zien.
Nu we aan het eind van de oude wereld staan komt alle geblokkeerde energie van eeuwen uitvergroot naar boven. Het contrast tussen het oude en het nieuwe denken wordt steeds duidelijker. Zelfs in het bedrijfsleven wordt over nieuw-management gesproken en over oude en nieuwe economie. Het is crisis in alles wat nog functioneert op het denken van de oude wereld. Ieder eigenbelang en geldgewin komt aan het daglicht en komt in een crisis terecht. We zijn toe aan meer duurzaamheid. We zijn toe aan een denkwereld waarin het niet meer om welvaart gaat, maar om welzijn. Ook in de wetenschap groeit het bewustzijn. De quantumfysicus is bezig om een brug te slaan tussen zichtbare en onzichtbare energie.
We zijn eraan toe! We zijn toe aan bruggenbouwers op allerlei vlak en op ieder niveau. Hoe boeiend dan ook dat Geiron aan de hemel werd ontdekt in 1971, een bruggenbouwende energie bij uitstek in iedere zin. Want Geiron haalt iedere pijn naar boven nu, opdat dat helen kan en wij ons van alles wat nog onderbewust ligt kunnen bevrijden.

Plus en min
Een negatieve grondtoon kan soms heel diep verankerd zitten. Collectief is dat ook zo. Ooit is alles met de onbalans tussen de twee basispolen, het mannelijk en het vrouwelijk, begonnen. Het mannelijke is de plus, het vrouwelijke de min. Van oudsher wordt het mannelijke als de positieve pool gezien en het vrouwelijke als de negatieve pool. Op zich is daar niks mis mee, want positief of negatief is van oorsprong een neutraal gegeven. Net zo neutraal als de twee polen van een stekker. Die heeft ook een plus- en een minpool. Beide polen zijn gelijkwaardig nodig als je licht wilt zien. Hoe overdrachtelijk is dit! Gelijkwaardigheid is nodig om het licht te zien in álles!
Met de ontdekking van de planeet Uranus, die over gelijkwaardigheid gaat, kon er licht op de zaak gaan komen. Letterlijk ook, want de ontdekking van Uranus liep ook volledig synchroon met de ontdekking van de elektriciteit. Dat was aan het eind van de 18de eeuw. Maar licht is natuurlijk óók bewustzijn. Je ‘ziet het licht’, of ‘er gaat je een lichtje op’, uitdrukkingen genoeg die daarop wijzen. Bewustzijn maakt alles helder! Daar kun je alles door zien. Maar hoe beperkt is ons bewustzijn vanaf het moment dat er onbalans kwam tussen het mannelijke en het vrouwelijke, ongelijkwaardigheid tussen het plus en de min, ongelijkwaardigheid tussen het positieve en het negatieve!
Bewustzijn heeft met inzicht te maken in het waarom en waarvoor van alles. En een grote stap daar naartoe is het bewustzijn van de gelijkwaardigheid tussen positief en negatief, de gelijkwaardigheid tussen alle tegenpolen, net zoals bij die stekker. Als tegenpolen een gelijkwaardige lading krijgen, dan ontstaat er neutraliteit en alleen vanuit neutraliteit heb je een heldere blik. Vanuit subjectiviteit is je blik altijd gekleurd. En al zijn we als mens natuurlijk nooit volledig objectief, met een groter bewustzijn kunnen we wel steeds neutraler gaan denken.
De planeet Uranus heeft astrologisch gezien alles te maken met groeien in bewustzijn, met groeien dus naar neutraliteit. Die planeet heeft de energie die over wakker worden gaat en over bevrijding door bewustzijn. Het is de energie van licht, van helderheid, van neutraliteit, van ruimte en vrijheid, van gelijkwaardigheid en kameraadschap, van samen zijn en van samen delen. De nieuwe tijd kon dus vanaf de ontdekking van die planeet voorzichtig een beginnetje maken. We zijn ons bewustzijn ooit verloren, maar heel, héél langzaam zijn we weer op die weg vooruit.
Net als bij elektriciteit voor het verkrijgen van licht, zijn er voor het verkrijgen van een groter bewustzijn gelijkwaardige polen nodig. Als het plus en min gelijkwaardig zijn is dat uiterst opbouwend. Als de ene pool van een stekker groter is dan de andere geeft dat kortsluiting en weg is het licht! En zo ziet de wereld er nu uit!
Omdat wij het ene meer of beter vinden dan het andere is er onbalans. We doen niet anders dan denken in meer of minder. We oordelen aan één stuk door zonder ons daar echt bewust van te zijn. En dan vinden we het gek dat er alsmaar conflicten zijn?
Hoe kan het toch dat we dat alsmaar doen? In een stopcontact vinden we de negatieve pool toch ook niet slecht? Het is die kwalificerende goed en kwaadgedachte, dat oordeel, dat ‘eten van de boom van kennis van goed en kwaad’, dat alle ellende veroorzaakt. Het is dat oordeel, dat de gelijkwaardige verbinding tussen het mannelijke en het vrouwelijke al eeuwenlang terroriseert! Daar is het allemaal ooit mee begonnen en dat gebeurt nog steeds.
Om de minpool, het negatieve, en daarmee het vrouwelijke, klein te krijgen werd ooit door de kerkvaders bedacht dat het Eva was die Adam verleidde, zij was de oorzaak van alle kwaad. En dus moest het mannelijke gaan overheersen en ontstond er een eeuwenlange patriarchale maatschappij. Alles draaide om de mannen, vrouwen werden een mindere soort. Maar ooit is het ook anders geweest…
De veroordeling van het vrouwelijke tot iets minders en het meerwaarde geven aan het mannelijke heeft een enorme impact gehad. Sterker nog, het is de basis van alle onbalans in de wereld. Het is onze hele menselijke geschiedenis.
Mannelijk en vrouwelijk zit in alles. Mannelijk is actief, vrouwelijk is ontvankelijk. Ook dat is uit evenwicht geraakt. Zo is verstand mannelijk en gevoel vrouwelijk van aard. Verstand en gevoel zijn ook uit evenwicht geraakt. Verstand werd onze overleving en het gevoel moest onderdrukt. Het verstand ging het gevoel overheersen. En zo werd de wereld een verdeel- en heerssysteem en kon het leven keihard zijn!
Na het Paradijs gingen we werkelijk gelóven dat alleen de pluspool bestaansrecht had en de minpool moest worden onderdrukt of maar voor een deel getolereerd kon worden. Zelfs in de taal is dit erin geslopen! Kijk maar naar dit voorbeeldje: rechts is mannelijk en het woord daarvoor is dexter in het Latijn. Links is vrouwelijk en het Latijnse woord daarvoor sinister. Als wij nu het woord sinister gebruiken dan staat dat voor iets engs, iets lelijks, het heeft een negatieve lading! Je ziet hoe we onbewust geïndoctrineerd zijn en daar nog steeds in vastzitten! De grondtoon in ons allemaal is nog altijd de overtuiging dat goed beter is dan slecht! Dat bepaalt de wereld zoals die nu is. Natuurlijk is goed wel fijner dan slecht, maar dat is heel wat anders. Het wordt toch tijd dat we die dingen gaan zien? Dat we gaan beseffen dat met het verlies van neutraliteit, met de ongelijkheid tussen het mannelijke en het vrouwelijke, de ongelijkheid tussen het positieve en het negatieve, alles in de wereld alleen maar in onbalans kan zijn? Als we meer balans willen op de wereld ligt hier dan toch het begin?
Het mannelijke en het vrouwelijke is de basis van alle leven. Er kan nog niet eens één klein levend celletje zonder een plus- en een minpool zijn!
Het mannelijke is actief en gevend als de Zon, het vrouwelijke is passief en ontvangend als de Maan. Beide kanten zijn er en hebben elkaar nodig om volwaardig te zijn. Geven en ontvangen is immers één! Want hoe kan er een gever zijn als er geen ontvanger zou zijn?
Als die twee polen niet meer in strijd zijn, als dat niet meer wordt gezien als oppositie maar als vanzelfsprekende aanvulling op elkaar hier op aarde, dan zou er veel meer vrede in de wereld zijn. Als het mannelijke en het vrouwelijke gelijkwaardig als in eenheid worden verbonden, dan betekent dat letterlijk nieuw leven, dat weet iedereen! Het wordt misschien tijd dat we gaan beseffen dat het precies zo werkt met iedere plus en min, op ieder vlak, op ieder terrein, in iedere zin.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf
Als alle tegenpolen weer naast elkaar zouden mogen bestaan zonder iets af te keuren, dan zou er weer verbondenheid zijn. Door die neutrale blik zonder oordeel zouden we in vrijheid, gelijkheid en broederschap kunnen leven, naast elkaar in plaats van tegenover elkaar. We zouden hooguit vol verwondering over het andere zijn. Degenen die je broeders niet zijn, zou je dan gewoon met rust laten. In een leven en laten leven heb je van elkaar ook geen last. We kunnen debatteren zonder conflict. In de nieuwe tijd groeien we daar naartoe.
Het is niet toevallig dat we de nieuwe tijd het Watermantijdperk noemen. De planeet Uranus die over bewustzijn van vrijheid, gelijkheid en broederschap gaat hoort bij het teken Waterman. Maar juist nu lijkt het wel of we daar nog nooit zover vandaan zijn geweest. Vrijheid geven we niet, niet aan anderen en vaak ook niet aan onszelf. Of we geven onszelf juist zoveel vrijheid dat het egoïstisch of asociaal is geworden, de negatieve kant van de Watermanenergie. Balans is er niet, niet in onszelf en niet in onze buitenwereld. Gelijkheid zien we niet, niet in anderen en niet in onszelf. En zo is broederschap nu natuurlijk nog een illusie. Wat kunnen we daarmee?
Om te beginnen kunnen we gaan kijken naar onze eigen rol daarin. Hoe denken wij zelf? Voelen wij ons gelijkwaardig? Zijn onze gedachten makend of brekend? Welke diepste overtuiging sluimert er in ons hart? Laten wij het mannelijke en het vrouwelijke ín onszelf gelijkwaardig naast elkaar bestaan? Is ons verstand in evenwicht met ons gevoel? Gaan we in actie als dat goed is, maar weten we ook te zwijgen als dat beter is? Weten we al dat geven en ontvangen volledig gelijkwaardig zijn? Mogen onze eigen negatieve kantjes al de ruimte krijgen of moeten die nog worden onderdrukt? Geven wij die in onszelf de ruimte waardoor ze hun lading verliezen of veroordelen we die nog waardoor we ze juist sterker maken? Zijn we ons dat bewust of ligt dat nog onbewust? Zien we onze eigen negatieve stukjes al allemaal? Willen we de wereld nog veranderen zonder er zelf iets aan te doen? Hebben we ons hart al volledig opengezet voor onszelf?
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Daar begint alles mee! Alleen zo is het mogelijk dat er een wereld kan ontstaan waarin alles een boeiende aanvulling kan zijn op elkaar. Een wereld waar je jezelf beschermt waar dat nodig is, maar waar je ook vol verwondering naar kunt kijken.

Verwondering
Verwondering is een stroom vanuit je hart. Het is kijken met een open mind waardoor alles boeiend is, terwijl alles vanuit een narrow mind bedreigend kan zijn. Een narrow mind is een vernauwd bewustzijn! Bewustzijn geeft ruimte! Zo kunnen we zelf een begin maken. Door met een open mind, een neutrale blik te kijken naar de wereld vol tegenpolen, accepterend dat al die tegenpolen er nou eenmaal zijn. Beseffend dat die wereld vol tegenpolen ook in jezelf zit. Beseffend ook, hoe zwarter het zwart, hoe intenser ook het wit kan zijn. Dat betekent dat als je wit wilt, je het zwart ook moet kennen..
Door het bestaan van alle tegenpolen is het mogelijk om bewust te worden. Al dat gedoe kan dan toch alleen maar een liefdevolle bedoeling van de kosmos zijn? Is er dan uiteindelijk echt alleen maar liefde? Zonder al die tegenpolen zou er niet eens beweging zijn, laat staan ontwikkeling en vooruitgang, van welke aarde ook. Het moet dus eigenlijk wel precies zo bedoeld zijn…
Het vertrouwen dat het allemaal ergens goed voor is, is in ieder geval een goed begin. En dan het hebben van lef. Durven we met verwondering, dus met een open mind en neutraal naar de wereld vol tegenstellingen te kijken? Durven we vol verwondering te kijken naar alle plussen en minnen in onszelf? Durven we krachtig en tegelijk kwetsbaar te zijn? Het is zó mooi als je dat kunt! Zo wonderbaarlijk mooi!
We zijn allemaal mooi en lelijk. Je kunt pas echt mooi zijn als je ook je lelijkheid weet. We zijn allemaal groot en klein. Je kunt pas echt groot zijn als je ook je kleinheid weet. Als je de kracht van je hart én de zwakte van je ego durft te accepteren, dan ben je kwetsbaar en krachtig tegelijk. Dan ben je heel, ook al lig je soms in duigen. Dan ben je gelukkig, ook al barst je soms in tranen uit. Hoe wonderlijk allemaal! Het is zó boeiend dat je er eigenlijk alleen maar met verwondering naar kunt kijken!

De levensboom
De levensboom hebben we als een driehoek getekend. Een driehoek is een goddelijk figuur. De drie is een goddelijk getal. Het is het principe van drie-eenheid waar het om gaat. Dat geeft de hele schepping weer. Links en rechts zie je de positieve en de negatieve kant zoals alles op aarde een positieve en negatieve kant heeft. Het horizontale vlak waardoor we ervaringen op kunnen doen. Het is het midden daartussen, de verticale verbinding met boven, waardoor overleven leven wordt. Het midden is dan ook de levensboom, het is het verticale denken wat leven geeft.

De driehoek
Deze driehoek hanteren we in dit boek in álles wat je leest. Het is de basis van waaruit we ieder dierenriemteken en iedere planeet gaan bekijken. Het is de basisgedachte door de hele astrologie van de nieuwe tijd heen. Want ieder teken en iedere planeet heeft in de basis een positieve en een negatieve pool. En het is de intentie van dit schrijven dat we alles met dat 3de punt gaan verbinden.
Op de basislijn van de driehoek vind je het leven op aarde met al z’n plus en min en vertegenwoordigt onze menselijke horizontale denkwijze, het punt erboven geeft het verticale denken aan, die denkwijze is met ‘boven’ verbonden. Dat 3de punt is het punt van synthese tussen alle tegenstellingen die er zijn. Het is het punt van onvoorwaardelijke liefde. Het punt van waaruit alles er mag zijn. Vandaar dat de 3 het goddelijke getal wordt genoemd! Dat is niet alleen van God hoor! Het is ook óns getal, zodra we een open mind geboeid en vol verwondering naar alles kunnen kijken wat er is. Die verticale denkwijze is mogelijk voor iedereen die maar wil!

Zo’n driehoek kun je ook zien als een weegschaal, zo’n ouderwetse apothekersweegschaal, met zo’n koperen schaal aan iedere kant en een bovenste punt waar ze aan hangen. Die twee schalen symboliseren onze basis, de twee kanten die er altijd zijn. Wij hebben de neiging altijd de éne of de andere kant meer gewicht te geven, waardoor die weegschaal nooit in balans kan zijn. Maar dan is het wonderlijke, dat als je van bovenaf op zo’n weegschaal kijkt de schalen altijd gelijk hangen! Is dat niet frappant? Vanuit dat 3de punt is alles gelijkwaardig! Die verticale visie werkt! Dat 3de punt is het Venuspunt, het verbindende punt, het punt waar een open hart en een open mind samenvallen, het punt van de liefdevolle visie, het punt van synthese. Het is niet toevallig dat de planeet Venus ook bij het dierenriemteken Weegschaal hoort! Venus is de energie die harten opent en alle tegenstellingen met elkaar verbindt.
Het is heel concreet mogelijk om vanuit je hart naar alles in de wereld te kijken als je je mind open hebt gezet. Als het ware van boven af, maar toch heel reëel en nuchter met twee voeten op de grond. Dat is de liefdevolle visie die werelden met elkaar verbindt waardoor een wereld aan mogelijkheden zich kan openen. Met die verticale visie, van bovenaf dus, krijg je licht op de zaak! Terwijl als je naar diezelfde weegschaal kijkt vanuit een horizontaal perspectief, de visie vanuit het ego dus, zoals we dat collectief als mensen gewoonlijk doen, zal het ene altijd meer wegen dan het andere. Dan zal het ene altijd meer of beter dan het andere zijn en dat zal ook altijd zo blijven. Daar blijf je dan in steken. Een beperkt bewustzijn. Dat is een beperkte, subjectieve visie. Op die manier zal het ene inderdaad altijd meer waarde hebben en gaat de eeuwige strijd tussen alle tegendelen nooit voorbij.
Het wordt de ‘goddelijke driehoek’ genoemd en dat is geen vaag begrip maar het is juist heel begrijpelijk dat dit symbool naar het goddelijke verwijst, naar de eenheid, de goddelijke drie-eenheid, de liefde. Want liefde is de verbindende kracht. En die is er, als je bereid bent om niet alleen vanuit horizontaal, maar óók vanuit een verticaal perspectief te kijken. Want dan weet je, dat wat er ook op de basislijn gebeurt, c.q. welke tegenstellingen er ook in jouw leven spelen, hoe moeilijk die ook mogen zijn, dat bovenste 3de punt altijd is te vinden. Dat 3de punt is je liefdevolle blik en die zit in jou, zodra je een open mind durft te hebben en je hart daardoor open staat. Zelfs op de moeilijkste dingen krijg je dan meer licht.
De basislijn van de driehoek geeft ons aardse leven weer. Het is wat we op de aarde zien vanuit de menselijke kant bekeken, het horizontale perspectief. Horizontaal gezien zijn er altijd twee kanten. Er is geen mooi zonder lelijk, geen ‘ik’ zonder de ander, geen vrouwelijk zonder mannelijk, geen positief zonder negatief. Dat is de Wet van Dualiteit, zo geschapen om bewust te kunnen worden van hoe we daarmee om kunnen gaan. Hoe zouden we immers kunnen weten wat vrouwelijk is als er geen mannelijk zou zijn? Wat is daglicht zonder de nacht? Hoe zouden we weten wat schoonheid is, als er geen lelijkheid zou zijn? Hoe zouden we weten wat goedheid is, als er geen slechtheid zou bestaan? Hoe zouden we kunnen weten wat gezondheid is als er geen ziekte zou zijn? Hoe zouden we weten wat vrede is als er geen oorlog zou bestaan? Hoe zouden er gevers kunnen zijn zonder ontvangers? We zijn hier op aarde gekomen om al die tegenpolen te ervaren en ons door die ervaringen bewust te worden hoe we daarmee om kunnen gaan zonder onszelf te verliezen in die dualiteit….
We zijn er zolang in verloren geweest! Verdwaald eigenlijk zou je kunnen zeggen. En jezelf verliezen is zo gevaarlijk! Want dat is: je licht verliezen, je vertrouwen verliezen, waardoor je in wantrouwen vervalt. Dat is collectief met de mensheid gebeurd.
We zien al die tegenpolen al eeuwen niet meer als een uitdaging, als een boeiende bewustwordingsweg die we gaan. We zijn niet meer vol verwondering over alle verschillen die er zijn. We zien het maar al te vaak als een dreiging en dan laten we ons leiden door de angst in ons ego en vanuit die angst verzetten we ons ertegen en zo blijven we alsmaar in een kringetje steken en verliezen we onszelf.
Maar als je nou bedenkt dat zoals we het altijd deden, het tot nu toe altijd zinloos is geweest? Als je bedenkt dat we met ons verzet tegen alles wat negatief is er nooit op vooruit zijn gegaan, dat het negatieve er eerder sterker van is geworden? Dat is niet zo gek als je bedenkt dat afwijzing iets altijd meer lading geeft dan nodig is en het dus zelfs versterkt. Het tegenovergestelde dus van wat we zouden willen!
In die cirkel zitten we al eeuwen gevangen. Als we meer balans willen zullen we dat dus op een andere manier moeten doen! De enige manier om tegenpolen met elkaar in balans te krijgen is er anders naar te gaan kijken. En dat krijg je geplaatst op een driehoek gemakkelijk in beeld.
De twee kanten op de basislijn, de plus en de min houden elkaar in beweging. Dat is het leven. Daar is geen midden in te vinden. Het is altijd het ene óf het andere. Maar het driehoeksymbool geeft duidelijk aan, dat 1 + 1 niet 2 hoeft te blijven, maar dat 1 + 1 óók 3 kan zijn, zodra we de gelijkwaardigheid van de tegenpolen hebben ontdekt. Dan opent zich een hele nieuwe visie! Zolang we in de tweeheid blijven hangen, die horizontale, o, zo menselijke visie, kan dat niet anders dan lijnrecht tegenover elkaar blijven staan, blijft het eeuwig in oppositie. Het ene veroordeelt dan het andere en andersom. Met alle strijd van dien.
Ook al vinden we één van de twee kanten altijd minder leuk, tóch hebben ze gelijke waarde. Omdat het ene nou eenmaal niet zonder het andere kan. De driehoek is dus een handig symbool om meer bewustzijn te krijgen. Je hoeft er alleen maar een open mind voor te hebben! Dan kunnen hele nieuwe werelden in ons open gaan.

De 5de dimensie
Over de 5de dimensie wordt al langere tijd gesproken. Wat is dat eigenlijk? Een hele nieuwe wereld?
Misschien kunnen we dat eerst even wat dichterbij proberen te halen als je er aan denkt dat we gewend zijn aan het 3-dimensionale. Hoogte, breedte, diepte. Als je dan even denkt aan één trapje terug, het 2-dimensionale, waarin alles alleen op plat vlak kan worden waargenomen, hoe enorm groot is dan al niet het verschil?! Zo krijg je misschien enig idee hoe groot het verschil in waarneming wel niet kan zijn als we twéé trappen verder komen, via het 4-dimensionale, wat de dimensie van het open hart is, de 5-dimensionale wereld in! Hoeveel méér zouden we dan wel niet waarnemen! Wat ware sprong in bewustzijn is dat!
Er is zóveel wat we niet kunnen zien! Het is overduidelijk dat wij nog lang niet alles van de materie waarnemen, laat staan van de totale realiteit. Vanuit de wiskunde is gebleken dat alles verklaarbaar zou zijn als er in totaal 9 dimensies zouden zijn. Dat maakt zelfs wetenschappelijk héél duidelijk hoe beperkt ons bewustzijn nog maar is! De natuurwetenschap is al wel zover dat er is ontdekt en wetenschappelijk is bewezen dat alle materie is opgebouwd uit atomen, welke op hun beurt weer hele planetenstelsels zijn!
Materie is een stelsel van elektronen die op een relatief enorme afstand wentelen om een kern. Die zijn inmiddels te zien. Maar wat die kern is kunnen we ons niet voorstellen. Omdat het geen vorm heeft, en geen kleur en zonder dat kunnen wij nu nog nauwelijks denken.
Het is puur energie. Onzichtbare energie die wij vanuit onze 3-dimensionale visie helemaal niet kunnen waarnemen, en tóch is het er! En dan hebben we het alleen nog maar over het wezen van materie!
Hoe zit het dan wel niet met het wezen van onze geest?

Dit hele boek gaat in wezen over het feit dat een verticale visie, waar we steeds de driehoek voor gebruiken om dat helder te maken, zoveel meer ruimte geeft. Zodra we hoofd en hart openstellen voor de verticale visie kunnen we kijken vanuit dat 3de punt en zijn we verbonden met nieuwe dimensies, nieuwe ruimten. Dat is de poort naar oneindig veel nieuwe werelden. Dat begint met een open mind, een denkwijze die alle mogelijkheden openlaat. Dan is er een open hart. Dan is ons hartchakra, het 4de van de zeven hoofdchakra’s die we hebben, de brug tussen de drie onderste en de drie bovenste chakra’s. Ons hart is de brug tussen boven en beneden, hemel en aarde. Het is de brug vanuit de wereld van ruimte en tijd waarin we nu zitten, naar een nieuwe wereld met veel meer ruimte.
Het hart is de poort naar de 4de dimensie, van waaruit het 5-dimensionale denken mogelijk is. Dan gaat het denken niet meer om de intelligentie van onze hersens, maar om ware intelligentie, die wijsheid is. Dat gaat aan onze hersens, want hersens zijn beperkt en tijdelijk, bewustzijn is oneindig!

In het 3-dimensionale tijdperk waarin we zitten, hebben we verleden, heden en toekomst. Met alle gevolgen van dien. Maar het heden is de poort in de tijd naar nieuwe dimensies. De kracht van het NU zoals Tolle beschrijft. Vanuit dat punt ben je totaal ongebonden, ben je niet met het verleden bezig en zit je dus ook niet meer vast in oorzaak- en gevolgen, zoals we dat in de 3-dimensionale wereld altijd wel zitten. Als je echt in het nu bent, ben je niet bezig met verleden of toekomst, dat is er dan eenvoudig niet. En dat geeft ongelofelijk wonderbaarlijk veel ruimte.
De snelheid van licht en van geluid hebben hier ook mee te maken. Het feit dat we nú een ster zien die eigenlijk allang geleden uit elkaar is gespat, geeft duidelijk weer dat tijd maar heel relatief is, en tegelijkertijd ook veel meer dan wat we zien als we op de klok kijken. Als tijd al zoveel méér is dan we denken, hoe zit het dan wel niet met het begrip ruimte?

De 5de dimensie, waar al zo lang over wordt gepraat, is in feite nog maar een schijntje van het totale bewustzijn waar we naartoe gaan! Dat kunnen we rustig aannemen! De wetenschap denkt dus aan 9 dimensies, maar het kunnen er wel oneindig zijn, wie zal het zeggen? Nu is de stap naar die 5de dimensie al een enorme stap voor ons, omdat het om bewustwording vraagt.
Allereerst van het feit dat we eigen verantwoording dragen.

En het vraagt om bewustwording over wat goed en kwaad eigenlijk is.
Bewustwording van het feit dat goed in die tegenstelling met kwaad in feite altijd een oordeel inhoudt, zélfs als je zegt dat iets goed is. Want dan is het andere dus slecht. De 5de dimensie vraagt om bewustwording van het feit dat kwaad kwaad is, maar niet slécht. Hier zie wat het Jin en Yang symbool eigenlijk betekent!
In de horizontale 3-dimensionele wereld heeft die veroordelende goed en kwaad gedachte geregeerd. In de 5de dimensie denken we niet meer in oordeel…
De 5de dimensie is een sfeer van bewustzijn die een enorme ruimte biedt voor alles wat er is, alles wat er gebeurt in je leven. Denk maar terug aan dat magische vierkant, waar de 5 in het midden zit, het punt van vrijheid, van verlossing. Of denk terug aan de tekening van een horoscoop, die cirkel waarvan het middelpunt de oplossing is. Denk aan het symbool van de Zon, de cirkel met de punt in het midden, de Zon die léven geeft. Aan overleven voorbij!
De 5 is het getal van de essentie, van vrijkomen van oordeel, waar het in deze fase van de aardbol om gaat. Dat betekent bevrijding van schuld en boete, van karma, van oud zeer, bevrijding van strijd tussen alle tegendelen in jezelf, bevrijding van het feit dat wij vanuit de 3de dimensie zo vaak vastzitten in onze eigen minpool, wat altijd op een oordeel berust en de oorzaak is van zoveel gevolgen!
Vanuit de 4de dimensie, de kracht van een open mind en een open hart, kunnen we nú al zien dat we niet meer verstrikt hoeven zitten in die eeuwige goed- en kwaadgedachte. Want die blijkt vanuit dat 3de punt van de driehoek, het punt van synthese, die je nú al kunt ervaren, zó relatief…

Ondertussen groeit onze intuïtie en dat is mooi. Want intuïtie is een synthesepunt wat boven de tweeleding verstand en gevoel uitgaat. Het is een hogere octaaf van denken en een hogere octaaf van gevoel, zo zou je dan kunnen zeggen. Beide kanten zijn dan in balans. Collectief gezien is dat misschien nog ver weg, want zeker hier in de westerse wereld wordt het denken als heilig beschouwd. Terwijl de meest gerenommeerde wetenschappers de grootste oogkleppen kunnen hebben, in hun visie dat alles wat niet wetenschappelijk bewezen is niet bestaat. Denk aan de Stichting Scepsis bijvoorbeeld, maar ook aan de kerk die daar flink aan heeft meegedaan. Galileï moest voor een tribunaal naar de curie komen om spijt te betuigen van zijn beweringen. En denk maar aan Copernicus, Keppler en Einstein, die hun tijd ver vooruit waren en voor gek werden versleten.
De 4de dimensie is bij machthebbers nooit populair geweest. Een open mind en een open hart, alles wat verder gaat dan het 3-dimensionale, kan niet meer onder controle worden gehouden en haalt machtsystemen dus onderuit en daar wordt natuurlijk meteen een stokje voor gestoken! Hier zijn zoveel voorbeelden van te noemen! Kijk bijvoorbeeld naar Iran waar in de jaren ’70 vrouwen de vrijheid hadden zich te kleden zoals ze wilden, terwijl ze zich nu weer allemaal op straffe van moeten kleden in zo’n traditionele burka.
Intuïtie kan stromen als het (mannelijke) verstand en het (vrouwelijke) gevoel in evenwicht zijn. Als beide kanten dus evenveel ruimte krijgen. Als beide kanten gelijkwaardig zijn. Er is nog altijd veel onbalans tussen het mannelijke en het vrouwelijke op deze wereld! Op ieder niveau, op ieder vlak, in iedere zin. Hoe kan die verticale visie dan collectief gaan stromen?
Duidelijk is, dat het moet beginnen bij onszelf!

De tijd is nu rijp dat we ieder individueel via de 4de naar de 5de dimensie gaan waardoor het uiteindelijk collectief kan worden. Daar is dus groei in bewustzijn in onszelf voor nodig. Bewustzijn dat niets te maken heeft met kennis, net zo min als kennis iets te maken heeft met wijsheid. Bewustzijn is alleen maar te vinden via de stem van ons hart. Vanuit dat punt kunnen er werkelijk wonderen gebeuren en gaan we misschien dwars door alle chaos in de wereld een perfecte ordening zien. Nu al!
Vanuit onze vernauwde bewustzijn zien we chaos. Maar in het groot is er een grootse ordening. We hebben vertrouwen nodig om tot een ruimer bewustzijn daarop te komen. Als je beseft dat onze binnenwereld, onze eigen kleinste lichaamscelletjes die uit atomen en elektronen en een kern bestaan, een perfecte weerspiegeling zijn van het heelal, dan krijg je al enig beeld op die oneindige grootsheid in ordening.

Ons hart is de poort naar onze ziel en onze geest daar nog ijler boven. De ziel is de boodschapper tussen ons menselijke hart en onze geest. Vanuit ons hart voelen we de intentie van onze ziel en als dat de intentie van je ziel is, kun je nu de 5de dimensie in, de nieuwe tijd, de dimensie van geestkracht. We krijgen daar steeds meer beeld op! Het is nu al mogelijk om puur met geestkracht een drone in beweging te krijgen! Gisteren op het journaal gezien! Dat is werkelijk het begin van een nieuwe wereld waarin de kracht van onze gedachten steeds duidelijker wordt! Door dit soort wetenschappelijke ontdekkingen die nu nog heel experimenteel zijn, zal uiteindelijk duidelijk gaan worden wat onze gedachten eigenlijk doen! Dat gedachten wérkelijk krachten zijn, scheppende krachten! Krachten die álles gecreëerd hebben zoals het nu is! Zo kan het dus uiteindelijk ook duidelijk worden dat we wel degelijk eigen verantwoording dragen, voor álles in ons leven.
In de opgang daar naartoe maken we ons al massaal los van de oude wereld, we komen veel innerlijke processen tegen en maken ons daarmee los van karma, los van oud zeer en daarmee los van de consequenties die het vastzitten daarin altijd hebben gehad. Er wordt overal zóveel schoongemaakt!

In de 5de dimensie ligt de weg open naar het bewustzijn dat we eigenlijk allemaal één zijn, in samenhang met elkaar zijn, verbonden zijn. Dat we gelijkwaardig zijn hoe verschillend we ook zijn. Dat we allemaal facetjes van Het Grote Geheel zijn, ‘kinderen van God’ zijn, dus geestkrachtige scheppers zijn. Die bewustzijnssprong kunnen we nu maken!
Hoe het leven in die 5de dimensie er precies uit ziet als dit het collectieve denken wordt weten we natuurlijk niet. Maar het getal 5 staat van oudsher symbool voor vrijheid en onafhankelijkheid, voor bevrijding, voor verlossing, dat zeiden we al. ‘Verlos ons van alle kwaad’ bidden we al eeuwen. Dat zullen we dus zélf moeten doen!

In die nieuwe tijd weten we onze kwetsbaarheden veel gemakkelijker te hanteren en geven we ons ego de leiding niet meer. En dat scheelt al héél veel kwaad! Dan gaan we onszelf werkelijk als onafhankelijke en scheppende wezens zien, met een eigen vrije wil waar we ons dan bewust van zijn. Zo nemen we eindelijk afscheid van het idee dat we klein en afhankelijk zijn en dus geen verantwoording hebben voor alles wat er gebeurt!
Het zal nog wel lang duren tot dit een collectief bewustzijn is. Maar dat begint in het individu. In jou, in mij. Als je weet wie je bent, (daar kan deze astrologie je bij helpen), kun je je nú al meer en meer in gelijkwaardigheid met anderen verbonden voelen. Zonder verlies van je individualiteit. En dat is de echte Watermangedachte, de energie van de nieuwe tijd.
Astrologisch vallen vrijheid, gelijkheid en broederschap onder de Watermanenergie. Als de 5de dimensie collectief is, moet dat dus een atmosfeer van broederschap onder de mensen zijn, een sfeer waarin ieder het besef heeft gelijkwaardig te zijn, hoe verschillend ook. Allemaal méns, dus allemaal krachtig en kwetsbaar tegelijk. Een sfeer waarin we dan allemaal de zwakte van onze kracht, en de kracht van onze zwakte hebben ontdekt!
Dat moet dus een sfeer zijn, waarin ieder mens de ruimte voelt om zichzelf te zijn. Een sfeer ook, waarin we heel bewust het besef hebben van onze vrije keuze met alle verantwoordelijkheid die dat vraagt. Dat moet dus een sfeer zijn waar we ons collectief bevrijd hebben uit de verwarring van ons ego waarin we zo verstrikt kunnen zitten, bevrijd van die afhankelijke grondtoon en dus van de gedachte dat alle goeds van buitenaf moet komen. Dan weten we collectief dat het uit onszélf moet komen en dan nemen we daar ook eigen verantwoordelijkheid voor. De tijd is rijp voor bevrijding uit dat verstikkende afhankelijke idee dat we er niets aan kunnen doen wat ons gebeurt. De tijd is rijp dat dit bewustzijn groeit in jou en in mij en in steeds meer mensen.
Hoe heftiger de wereld, hoe dichterbij we zijn..
Als de heftigheid zó groot is dat we geen uitweg meer weten, worden we kennelijk wakker geschud op iets wat heel taai in ons vast zit. Zonder al die heftigheid zouden we niet getriggerd worden om anders te gaan kijken, anders te gaan denken, creatief daarin te zijn. Dat oude patroon, die horizontale denkwereld in goed en kwaad verdeeld, heeft eeuwenlang zó taai in ons gezeten! Wat we nu zien in de wereld zijn de consequenties daarvan. Als we een open mind hebben voor die gedachtegang, dan opent zich de mogelijkheid om ánders naar de werkelijkheid te kijken. Kunnen we van horizontaal naar verticaal denken gaan.
Dat geeft licht op alles wat je in je leven tegenkomt. En heel veel lucht! Want dat relativeert alles wat moeilijk is, omdat je dan meteen weet dat er érgens toch altijd een boeiende boodschap achter zit. Alles wat er gebeurt is een signaal, een richtingaanwijzer. De moeilijkste dingen in ons leven, de dingen waar we helemaal niet blij mee zijn, zijn altijd triggers naar meer bewustzijn. Leuk is anders ja. Maar het doel is mooi. Het doel is een ruimer bewustzijn, het doel is bevrijding, het doel is liefde.
Het getal 5 is het getal van vrijheid. Het getal van jezelf de ruimte geven. Zodra je dat durft naar jezelf, krijgen alle andere mensen ook meer ruimte van jou. Of misschien is het wel andersom bij jou, geef je anderen altijd wel ruimte, maar zet je jezelf in de knel. Hoe dan ook, voor meer bewustzijn is wel lef nodig. Liefde vraagt nou eenmaal ook om lef!
5 is het getal van het bevrijdende bewustzijn dat we allemaal kind zij. Dat we allemaal als een kind van God zijn. Een kind heeft onvoorwaardelijk lief, hoe zijn ouders ook zijn. Het is het getal van het bewustzijn dat we allemaal liefde zijn en in liefde zijn, hoeveel goed en hoeveel kwaad dan ook. Voor die gedachte heb je lef nodig. In de 5de dimensie gaat het niet meer om schuld en boete, niet meer om al die gevolgen die dat oude taaie veroordelende goed en kwaadsysteem heeft. In het getal 5 zijn we daar aan voorbij. Daar ligt onze kracht. De kracht van onze geest.

Focus…
Onze geestkracht is een ongelofelijk wonderbaarlijk iets. Het is pure concentratie. Het is mogelijk om je zo te concentreren dat je er alles mee kunt creëren wat je wilt. Als je een boek leest wat je wérkelijk boeit dan heb je niet eens in de gaten wat er om je heen gebeurt. Als we collectief onze focus op vertrouwen zouden zetten, in plaats van om angst (wat nu juist collectief gebeurt) dan zou alles wat negatief is minder kracht hebben. Omdat de kracht dan aan de positieve kant zit.
Precies dit is de kracht van het nu. In dit nu-punt ligt geen verleden en geen toekomst, er speelt geen tijd en daardoor is er alleen maar ruimte. Alle herinneringen, iedere historie en iedere associatie die je daarmee hebt zijn weg. We zitten als mens boordevol associaties en die kunnen ongelofelijk verwarrend zijn. Zo versluierend dat we de essentie van waar het om gaat niet meer kunnen zien.
Als je verward bent, niet lekker in je vel zit, problemen hebt, dan zijn we allemaal instinctief geneigd om je daarop te focussen. Vaak zelfs zo sterk, dat dát alleen nog maar bestaat. Dat is dan jouw wereld. Dat kan ook anders.
We hebben allemaal een enorme geestkracht. Het is belangrijk je daar bewust van te zijn. Want zolang we ons daar niet bewust van zijn richten we die geestkracht instinctief op problemen, op wat voor manier dan ook, en dan kunnen er alleen maar problemen zijn. Een voorbeeldje: als je solliciteert met de gedachte dat je na heel veel teleurstellingen die baan toch wel weer niet zal krijgen, zal je die baan inderdaad wel weer niet krijgen. Maar als je even in dit moment al die teleurstellingen loslaat en weet dat dit moment nieuwe mogelijkheden kan hebben en je focust je daarop, dan is de kans dat je die baan krijgt levensgroot. Dit zijn zo vaak onderbewuste stromen! Het is dan ook zaak je daar bewust van te worden! Bewustzijn creëert nou eenmaal ruimte! Dat is de Wet van Synchroniciteit!
Stel, je wordt iedere ochtend wakker van een kraaiende haan die je verfoeit! Dan stapelt de ergernis aan die haan zich alleen maar steeds meer op en kan je dat beest wel wúrgen op den duur. Maar die moordpartij is helemaal niet nodig als je je geestkracht anders inzet. Als je dat beestje gewoon de ruimte geeft met lawaai en al dan zal het je niet meer storen en slaap je er gewoon doorheen. Met muggen net zo! Als je denkt aan rotmuggen kan je er donder op zeggen dat ze je wakker maken. Maar als je weet dat het de overleving van een vrouwtjesmug is om zich te kunnen voortplanten, dan kijk je er al opener naar, word je er niet meer wakker van, sterker nog, dan zijn ze er misschien zelfs helemáál niet!
Met onze geestkracht kunnen we alles! Denk maar aan die drone, die op geestkracht omhoog kan komen. Ik heb ooit in de jungle van India met eigen ogen gezien dat een jonge Brahmaan met pure geestkracht een heilige meteoriet van een meter hoog van zijn plaats liet komen, op zijn uitgestrekte armen hield, en toen weer terug. Dat ding moet lood en loodzwaar zijn geweest! Die jonge priester deed op dat moment een oefening in geestkracht. Onvoorstelbaar gewoon! En toch weten we al lang dat de piramides óók op die manier zijn gebouwd! En in de Atlantische tijd was dit allemaal heel gewoon!
Het draait om focus. Waar focus je op? Ieder moment, ieder nu, is een mogelijkheid om je op meer ruimte te richten. Dan zal er ook meer ruimte voor je zijn.
Kwestie van bewustzijn. En dat gaat vér! Ik ben nu aan ’t oefenen om te kunnen slapen naast een snurkende man, maar dat lukt nog lang niet altijd ☺! Heb dan kennelijk nog te veel last van de associatie met de herinnering aan al die keren dat ik er niet van slapen kon. De kunst met pure geestkracht is dus het totaal loskomen van ieder verleden en iedere toekomst. Dat kan in het nu. Daarin ligt focus die je kunt sturen waarheen je maar wilt.

Relativiteit
Iedere tegenstelling die je kunt bedenken kun je op de basislijn van de driehoek zetten. Dat is onze aardse, horizontale realiteit, waarin de dualiteit een wet is. Op dat horizontale vlak is er altijd strijd omdat we altijd voor het ene óf voor het andere gaan. Het is een realiteit die je niet kunt ontvluchten, maar die tóch heel relatief is…
Het is een realiteit waarvan de oplossing niet is te vinden in het kiezen voor het ene, en het afkeuren van het andere. Want het verzet tegen die ene kant maakt die kant juist sterk. Zo blijft het polair in jouw leven. Als je je daar echt van wilt verlossen, heb je relativeringsvermogen nodig. Relativeren betekent dan ‘in relatie brengen met’. Het gaat om de relatie tussen je ego (met zijn horizontale visie) en je hart (met zijn verticale visie). Als je die verticale verbinding weet te leggen relativeert dat meteen. De oplossing zit altijd in kijken vanuit het punt dat boven de polariteiten uitstijgt, het punt waar onze wezenlijke realiteit ligt, het punt van onze onafhankelijke scheppende geestkracht die we zijn. Vanuit dat punt gezien, kijk je vanuit het licht en zo krijg je licht op alles.

1. God (= de liefde) vindt goed en kwaad allebei goed, want liefde is onvoorwaardelijk
2. Door inzicht krijg je zicht op de wetmatigheid van oorzaak en gevolg. Intuïtie stijgt boven logica uit
3. Vanuit liefde zie je dat vertrouwen en angst allebei bestaansrecht hebben. Niet alleen het ene, niet alleen het andere, maar alle kanten.

Vanuit dat bovenste punt van de driehoek is al het aardse relatief. Al betekent dat beslist niet dat we de realiteit ervan over zouden kunnen slaan! Want juist voor alle ervaringen die dat geeft ben je hier gekomen!
Als je de oplossing voor iets moeilijks wilt vinden, probeer dan eens je visie vanuit het licht, vanuit inzicht, vanuit het 3de punt dus. Maar ontken je basis niet. Het ego, wat een systeem van oorzaak en gevolg is, mag de pijn voelen die het heeft. Dat mag de ruimte hebben, dat kunnen we dankbaar zijn. Want juist dat geeft ons ervaringen, die informatie in zich dragen, waardoor we in bewustzijn kunnen groeien. We zijn allemaal groot en allemaal klein, dat hoort nou eenmaal bij mensen. Beide kanten zijn er en het is aan ons om de brug tussen ons ego en ons hart te slaan. Hart en ego zijn gelijkwaardig. Maar het hart heeft als voordeel dat je de dingen helder kunt zien. Het ego kan dat niet. Dat ziet alleen zichzelf.
Kijk je vanuit je ego dan ervaar je je gekwetstheid zodanig dat je niets anders voelen kunt. Dan kun je niet relativeren. Je brengt het dan niet in relatie met het 3de punt. Vanuit het ego kom je dus geen stap vooruit, want dan voel je geen ruimte en die oorzaak heeft gegarandeerd weer een gevolg. Als je dat wilt stoppen, dan kun je de beslissing maken om vanuit de liefde in je hart naar datzelfde moeilijke te kijken en dan zie je dat hetgeen jou is overkomen een kwetsbaar stukje in jou raakt. Als dat iets is wat een ander jou heeft aangedaan kan je zien dat het ook in die ander vanuit kwetsbaarheid kwam. Zo geef je de ruimte aan jezelf én aan andermans kleinheid, zonder de kleinheid in jezelf te ontkennen. Het mooie is, dat het ego op die manier geen oorzaak- en gevolgsysteem meer hoeft te zijn. Want het is iets heel specifieks van het ego, dat iedere actie vanuit je ego altijd weer een reactie van buitenaf oproept. En die reactie roept dan weer opnieuw een actie van jouw ego op en ga zo maar door. Van onderbuik naar onderbuik houdt nooit op. Maar dat kán je stoppen!
Een klein voorbeeldje. Je partner heeft een ochtendhumeur en gromt een beetje naar je. Zit dus even in zijn ego vast. Als jij dan vanuit je ego een reactie daarop geeft, zoiets als: “bah, dat ochtendhumeur van jou hangt me de keel uit”, zal je partner nog humeuriger zijn dan daarvoor toch? Daar kunnen de grootste ruzies van komen!
Maar laat je die ander gewoon even met rust en weet je vanuit je hart dat het zo wel bij zal trekken dan is er niets aan de hand en stopt het vanzelf.
In wezen is het ego maar heel relatief. Al die subjectiviteit kan zomaar zonder gevolgen verdwijnen als het even de ruimte krijgt. Zo kun je omgaan met egodingen van de ander en zo kun je omgaan met egodingen in jezelf. Maar geef je het gewicht door er vanuit je ego op te reageren, dan krijgt het een lading mee en dan zit je in dat systeem van oorzaak en gevolg verstrikt en dan wordt het steeds moeilijker om dat te doorbreken. Zodra je de ruimte in je hart weet te vinden, dan mag het er allemaal zijn. Dan is het ego niet meer aan de leiding en kun je het achter je laten. Al kan het niet overgeslagen worden, we zullen ermee moeten leren dealen of we willen of niet. Maar toch, ons ego is eigenlijk maar heel relatief!
Op aarde is alles relatief, ook al kunnen we er niets van overslaan. Het is relatief, want alles is aan tijd onderhevig en tijd gaat voorbij. Wat nu moeilijk voor je is, hoeft dat overmorgen niet meer zo te zijn. Wat gister nog slecht was, kan morgen goed zijn. Ook de goede en de slechte kanten zijn relatief, al ervaren we dat niet zo. Wat in het oosten goed is, hoeft dat in het westen helemaal niet te zijn. Het probleem is, dat we ons met de ene of met de andere kant identificeren. En als we gekwetst zijn is het grote probleem dat we ons met die gekwetstheid identificeren. En dan zie je daar buiten niets meer en krijgt het dus een lading. Dan zit je vast in je narrow mind en je benauwde hart. Maar we kunnen ons altijd losmaken van die identificatie door even naar dat 3de punt te gaan. Dan heb je meteen meer zicht. Als iemand het jou heel moeilijk heeft gemaakt en je bent daar boos of verdrietig over, dan kun je dat zó in het licht zetten en dan zie je meteen dat die ander ook maar een mens is. Een mens die net als jij worstelt met zijn kwetsbaarheid.
We kunnen ook proberen te relativeren door de gedachte dat wat ons op aarde slecht lijkt, kosmisch gezien misschien van grote waarde zou kunnen zijn. Wie zal het zeggen? Daar heb je alleen maar vertrouwen voor nodig…
Hoe dan ook, relativeringsvermogen verlost je van een hoop ballast en daar moeten soms onze principes voor opzij worden gegooid. We kunnen als mens zó sterk in onze eigen principes geloven! Daar bijten we vaak angstvallig (!) in vast! Maar vergeet niet dat principes vrijwel altijd menselijk zijn en dus op een beperkt perspectief berusten. Principes zijn maar al te vaak heel relatief en wij hebben zo de neiging ons daar volledig mee te identificeren! O, wat zijn we vaak trots op onze mooie principes! Maar zelfs de mooiste normen en waarden zetten ons vást op de basislijn zodra ze dogmatisch zijn geworden en zijn zo de oorzaak van een gevolg, en dat gevolg is dan weer oorzaak voor een volgend gevolg enzovoorts! Zodra je ergens een principekwestie van maakt, is dat een blokkade om tot een breder zicht te komen. Wat de ene mens goed vindt, vindt de ander juist slecht. Handen schudden? Iemand aankijken? Iemand aanraken? In de ene cultuur zeer gewaardeerd, in de andere taboe. Normen en waarden zijn heel afhankelijk van de plaats waar je zit. Wat aan de ene kant van de aardbol slecht wordt gevonden, vindt de andere kant juist een groot goed. De verschillende kanten van de aardbol hebben dus een heel verschillend horizontaal perspectief. ’t Is allemaal zo relatief! Bovendien is alles hier op aarde tijdelijk en alles wat tijdelijk is, is sowieso al relatief.
Maar niet alleen de tijd en de plaats waar je zit is relatief, daar komt dan óók nog eens bij, dat ieder mens z’n eigen individuele perspectief heeft! Gebaseerd op zijn eigen unieke ervaringen en herinneringen. Er zijn dus net zoveel perspectieven als er mensen zijn! Ook die gedachte maakt alles zo relatief! Ieder mens heeft zijn eigen perspectief, geen mens is daarin helemaal hetzelfde. Ieder mens heeft z’n eigen associaties bij alles wat hij ziet. En als je daarbij dan nog optelt dat ieder menselijk perspectief een bepérkt perspectief is, wordt alles wel héél relatief.
Als mens hebben we geen van allen het totaal-overzicht. Die Grote Waarheid kunnen we geen van allen bevatten, we kunnen geen van allen het geheel overzien. Waarom denken we dan toch zo vaak dat onze visie beter is dan die van een ander? Waarom relativeren we onze eigen visie niet? Of relativeren we die andere visie wat meer? Waarom houden we zo aan sommige dogmatische principes vast? Hoe kunnen wij toch denken het bij het juiste eind te hebben? Zou een open mind en wat meer nederigheid hierin niet veel constructiever kunnen zijn? En dan tegelijk wél trouw zijn aan je eigen mening! Dat kan! Met een open visie naar alle andere meningen die er zijn. Met de gedachte dat alle visies er mogen zijn.
Hier op aarde is alles aan verandering onderhevig. Wat vandaag goed is, hoeft dat morgen helemaal niet te zijn. Wat goed is voor jou hoeft dat voor iemand anders nog niet te zijn. De plus en de minpool, die basiswet van de aarde is maar een tijdelijk gegeven en is dus altijd relatief. Maar wij doen niet anders dan de ene óf de andere pool een lading geven omdat we niet kunnen laten ons met de ene of met de andere pool te identificeren en daaraan vast te houden. Om je relativeringsvermogen te trainen zou je kunnen proberen te fantaseren dat je ergste vijand een heel goed maatje van je was, toen je nog ‘boven’ in de hemel was voordat je op aarde kwam, en dat jullie toen hebben afgesproken elkaar flink wat uitdagingen te bezorgen! Hoe vijandig nu ook, toch, zo fantaseer je dan, drink je straks misschien wel een biertje samen als je weer boven bent. Hoe irreëel misschien ook, toch relativeert dit enorm.
En het is ook heel grappig om je soms heel even af te vragen hoe je straks van bovenaf naar beneden kijkt nadat je bent overleden? Soms schiet ik van die gedachte in de lach! Dan heb je al dat gedoe achter je gelaten en ben je die al identificaties kwijt. En als je die identificaties kwijt bent heb je meteen veel meer overzicht. Zou het dan niet zomaar eens kunnen, dat je in de lach schiet als je ziet hoe je erin getuind bent? Hoe druk heb ik me over allerlei relatieve dingen gemaakt! Hoe dan ook, zolang hoef je niet te wachten met die relativering. Want dat zie je nu ook al als je terugkijkt in je leven. Weet je nog hoe je in je puberteit worstelde omdat je te dik, te dun, te lang of te lelijk was? Weet je nog hoe jouw baas heette die jou zo dwars heeft gezeten? Het is echt fantastisch om even vanuit die relativiteit te denken, dat kan zó bevrijdend zijn!
Maar hoe relatief ook, we kunnen het niet ontvluchten, want een vluchtmechanisme is van het ego en dat schiet niet op. Dat is niet reëel en daar word je ook niet gelukkig van. We zitten in dit ondermaanse en daar hoort de realiteit zoals die is nou eenmaal bij. En daar hoort ook bij, dat we de zaak helemaal niet kunnen overzien.
Maar toch, het wordt in het concrete hier en nu wel steeds duidelijker dat als je alleen de éne kant van de werkelijkheid wilt, óók al is dat de goede kant, dat niets verandert aan de slechte. Integendeel. Die kant lijkt er juist steeds sterker door te worden. Het kiezen voor alleen ‘het goede’ zet dus geen zoden aan de dijk. Zo doen we dat al eeuwen met onze mooie principes en goede intenties, we hebben nooit anders gedaan. En dan denken we dat we liefdevol zijn. Maar ondertussen zeggen we ‘nee’ tegen de helft van onze werkelijkheid, waardoor de anti’s steeds blijven komen, steeds sterker worden zelfs en dat heeft niets met liefde te maken. Dat is de weg dus niet. Maar hoe moet het dan wel?
We kunnen twee dingen doen, wij hebben altijd de keuze. Want dat is onze vrije wil. Willen we alles bij het oude laten en bij onze principes blijven die vinden dat de andere kant niet mag bestaan, en dan maar hopen op betere tijden, die hoe dan ook van bovenaf of van buitenaf moeten komen? Of willen we voor een totaal nieuwe gedachte kiezen? Wat hebben we te verliezen? Waarom dan niet die relativerende verticale gedachte eens uitgeprobeerd?

Intuïtie
Als je je, al is het maar voor heel even, los weet te maken uit de identificatie met de basislijn van de driehoek, als je je even losmaakt uit de causaliteit en verticaal durft te denken, dan komt er een verfrissende stroom in je los. Je intuïtie. Dat gaat je verstand te boven! Intuïtie is het 3de punt boven verstand aan de ene en gevoel aan de andere kant. Als beide kanten even in evenwicht zijn, kan je intuïtie stromen. Op dat moment zijn beide polen even gelijkwaardig en kan er dus een lichtflits zijn!
Als je je verstand in de ene en je gevoel in de andere schaal visualiseert, kan je meteen zien of beide schalen gelijk hangen en heel vaak is dan niet zo. Als je meer gewicht aan je verstand geeft zal je gevoel zich met de tijd steeds meer op gaan dringen. En blijf je dat dan nog ontkennen, dan krijg je kwalen in je lijf. Want alles is energie en dat moet ergens blijven, het moet kunnen stromen, waar dan ook naartoe!
Als je verstand bijvoorbeeld zegt van ‘kom nou toch, doe normaal, er kan nooit overal vrede zijn’ en jij allerlei redeneringen aanvoert die dan ook nog kloppen, zit je dus vast in die ene, rationele kant. Dan kunnen er nooit wondertjes gebeuren! Want jouw vrije wil, die dan onbewust werkt als een wantrouwende grondtoon in je hart, creëert dan zonder dat je dat beseft dat het inderdaad nooit zal kunnen. We beseffen niet, dat er in al ons geredeneer, hoe intelligent en hoe kloppend ook, dan toch de grondgedachte zit dat we afhankelijke wezens zijn en dus geen eigen verantwoordelijkheid hebben. Terwijl je ratio soms zo’n onafhankelijk imago denkt te hebben en je denkt een mens te zijn die z’n verantwoordelijkheden neemt…
Aan de andere kant, als je je gevoel meer waarde geeft dan je verstand, ben je een speelbal van je omgeving. Je voelt nauwelijks je eigen ruggengraat. Op je eigen zekerheid kun je dan beslist niet bouwen. Dat voelt onveilig en dus ben je gefocust op veiligheid die dan van buitenaf moeten komen. Zonder dat te beseffen of te bedoelen help je op die manier notabene zelf mee om de wereld nog onveiliger te maken. Want je gelooft er niet in dat je onafhankelijk van alles om je heen, je zekerheid in jezelf kunt vinden en dus hou je vast aan je gevoelsmatige idee dat de wereld zo anders zou moeten zijn. Dat lijken dan zo’n nobele gevoelens, je wilt het allemaal zo mooi, maar als je daar wat dieper op verder filosofeert, dan kun je zien dat je in feite een deel van het leven afwijst en dat maakt die kant die je niét wilt nou juist sterk. Als je iets afwijst, dan krijgt dat veel gewicht van jou. Even tussendoor, iets afwijzen is trouwens altijd iets emotioneels! Dat zouden misschien ook de rationelen onder ons eens kunnen bedenken. Juist die mensen zijn vaak de sceptici onder ons! Hoe dan ook, afwijzen betekent altijd een lading geven, en zo krijgt dat wat we niét willen meer gewicht en op de momenten dat je in die denkwereld zit kan je intuïtie onmogelijk stromen.
Onze intuïtie is sterk. Dat licht hebben we allemaal. Maar dat kan pas goed stromen als er balans is, als je verstand en je gevoel even samen werken en het ene niet meer gewicht krijgt dan het andere. Door beide kanten gelijkwaardig de ruimte te geven opent zich je hart. Daar wéét je dingen. Daar zit de stem van je hart. Daar zit je intuïtie, die als een enorme antenne boven alle logica en boven alle emoties uitstijgt. Dan gaan er je lichtjes op, steeds weer opnieuw. En dat geeft je dan een diep dankbaar gevoel, want dan zie je weer allerlei mogelijkheden die er zijn.

Vertrouwen
Vertrouwen is in feite niets anders dan de erkenning dat we het wezen van alle dingen niet kunnen doorgronden. En wie erkent dat nou niet? We kunnen alleen aannemen dat we op aarde geboren zijn om te groeien in bewustzijn hoe we het beste met de dualiteit om kunnen gaan. Dat gaat dus om de liefdevolle blik die vol vertrouwen is. En hoe zouden we kunnen ontdekken wat liefde is, als we niet door allerlei ervaringen van de niet-liefde heen zouden gaan? Zou dat dan betekenen, dat ook de niet-liefde eigenlijk tot de liefde behoort? Zouden we daarop kunnen vertrouwen?
We schrijven nu allerlei bespiegelingen over de liefde, maar eigenlijk zou een hoofdstuk over de niet-liefde in deze context niet misstaan. Maar dat die er is weet iedereen, je hoeft er de krant maar voor open te slaan. Het is altijd de niet-liefde die al zoveel aandacht krijgt! De niet-liefde kunnen we kortweg omschrijven als de tegenkant, die ons de mogelijkheid geeft ons bewustzijn te vergroten. Ook al zijn sommige negatieve dingen nóg zo onbegrijpelijk, dwars daar doorheen hebben we vertrouwen nodig. En hoe zou vertrouwen kunnen bestaan als er geen wantrouwen zou zijn? Beide kanten zijn dus nodig, want het één kan nou eenmaal niet zonder het ander bestaan. Het moeilijke is alleen dat we in de realiteit allerlei redenen zien om te wantrouwen. Terwijl de redenen om te vertrouwen veel minder gemakkelijk zichtbaar zijn.
Wantrouwen is duidelijk. Wantrouwen doen we vanuit angst en angstige dingen zijn er in de buitenwereld genoeg. Vertrouwen kun je alleen van binnen vinden en liefde stijgt daar bovenuit zoals de tekening hieronder laat zien.
Liefde omvat beide kanten. Maar het is wel zo, dat angst een doodlopende weg is, terwijl vertrouwen deuren openhoudt. Alleen via de kant van vertrouwen kom je dus bij de liefde terecht. Getekend op een driehoek ziet dat er zo uit:

Als je vastzit in de angstkant, ontken je als het ware vertrouwen. Maar als je vertrouwt, zelfs dwars door je angsten heen en zonder die te ontkennen, dan sta je in verbinding met boven. En dan speelt angst toch een veel kleinere rol. Je doet dan niet net alsof je geen angst hebt. Dat is ontkenning van de werkelijkheid. Angst hoort bij mensen, dat is nou eenmaal zo. Anders zou vertrouwen ook niet hoeven bestaan. Wat zou echt wit zijn als er geen echt zwart zou bestaan? Wat zou vertrouwen eigenlijk zijn als we geen angst zouden kennen?
Gelukkige mensen hebben een hart vol vertrouwen. Vertrouwen maakt open, omdat het in mogelijkheden gelooft. Vastbijten in angst sluit alles af. Gelukkige mensen hebben vertrouwen in de wereld en in zichzelf, en dat stralen ze dan ook uit. Die blijven dwars door alles heen fier en rechtop staan. Dat zijn dus meteen ook mensen die vertrouwen géven. Angstige mensen kunnen dat niet. Die proberen juist veel liever een maatje te krijgen die hun negatieve gevoelens deelt en dat versterkt zich dan. Zo voeden wantrouwende mensen elkaar in hun angst en daarmee voeden ze de angst in de wereld. Maarja, angstig als ze zich voelen beseffen ze dat helemaal niet. Want vanuit angst heb je geen zicht…
Angst heeft geen licht, is donker en kan dat nog donkerder maken. Vertrouwen is licht en dat kan alles lichter maken. En ieder klein lichtje creëert weer meer licht!
Angst roept al gauw verzet in ons op. We willen dat niet hebben. En dat verzet versterkt de kant die we nou juist niet willen. Maar dat hebben we niet door, en dus hebben we ook niet door dat vertrouwen, dwars door alles heen, precies het tegenovergestelde doet. Vertrouwen voedt het goede, vermeerdert dat dus. Alleen door het hebben van meer vertrouwen kan de angst in jouw wereld minder worden, dat is de conclusie dan!
We hebben allemaal wel eens gehoord van ‘self fullfilling prophecy’. Die term gebruiken we als het over angsten gaat. Als je ergens veel angst voor hebt, krijg je dat nog op je bordje ook. Maar dat dit werkt aan beide kanten beseffen we vaak niet! Als je ergens vertrouwen in hebt, is de kans heel groot dat je dat nog krijgt ook! Een halflege fles blijft te leeg, terwijl een half volle fles alle mogelijkheden in zich heeft om voller te worden.
Angst is er. Vertrouwen is er. Beide kanten vallen niet te ontkennen, ze horen bij het leven. Het zijn de twee kanten van de medaille. Ontkennen van angst werkt niet. Maar ontkennen van vertrouwen net zo min!! Beide kanten zijn onze aardse werkelijkheid. Dat hebben we eenvoudig te accepteren. Accepteer dus gewoon je angst, je onzekerheid en je kwetsbaarheid en zelfs je verzet tegen die onbegrijpelijke negatieve dingen. Maar vergeet je vertrouwen dan niet. Accepteer die kant dan ook. Want als je er heel diep van binnen toch op vertrouwt dat alles zoals het is, érgens voor is, ook de moeilijke dingen, ook al snappen we daar niets van, is dat de weg naar boven. Dat is dan je grondtoon. Dat is de positieve kijk. En door positief denken en vertrouwen in je hart wordt alles ineens veel minder eng. De wereld die je als zo onveilig kunt beschouwen blijft de grote boze wereld vanuit je eenzame angstige blik, maar vanuit een visie vol vertrouwen zie je diezelfde wereld als een plek vol schoonheid en avontuur.

Menszijn
In de tekening hieronder zie je hoe lichaam, ziel en geest verbonden zijn. Hoewel ‘geest’ klinkt als iets van heel ver weg, klinkt dat meteen veel dichterbij als je van ‘geestkracht’ spreekt. Vanuit die kracht ben je mens geworden en die kracht voel je ook nu nog altijd. Die geestkracht is ons wezen, dat wat we waren voordat we op aarde kwamen en ook nu nog steeds zijn. En die geest is verbonden met onze oerbron, iets waar we ons helemaal geen voorstelling meer van kunnen maken. Dat is misschien alleen nog onder woorden te brengen als daar, waar we van oorsprong vandaan komen en uiteindelijk weer naar terugkeren, misschien te omschrijven als het totale bewustzijn?
Onze geestkracht stijgt boven alle wetmatigheden van de aarde uit, terwijl de ziel juist die ervaring wil en daarom die wetmatigheden induikt en mens wordt. Onze ziel is een bundel aan ervaringen die we in de loop van heel veel tijd hebben opgedaan en die nu weer nieuwe ervaringen wil opdoen. Maar onze geest stijgt daar altijd bovenuit. Daar zijn we vrij en ongebonden en tegelijk verbonden met alles en iedereen. Alleen vanuit geestkracht is het dus mogelijk een glimpje op te vangen van wat liefde, van wat eenheid eigenlijk is.
Omdat onze ziel dat wilde werden we in een lichaam geboren. Onze ziel koos de plaats en de tijd van geboorte, gesteund door onze geest die alle mogelijkheden daarvan kan overzien. Zo werden we vanuit onze eigen zielenintentie in ons lichaam geboren, in deze tijd, in dat nestje, op die plaats, in die omgeving, in precies die omstandigheden die er nu zijn.
We komen allemaal vanuit de sferen van ‘de andere kant’. We weten daar nu meestal niets meer van. We kunnen ons daar geen voorstelling meer van maken, omdat de energie daar zo ijl is en dus geen vorm heeft en wij als mens vorm nodig hebben. We kunnen onmogelijk omschrijven wat we waren voordat we geboren werden, omdat wij niet zonder vorm kunnen denken. Zelfs ieder woord geeft al een bepaalde vorm, geeft een bepaald beeld, terwijl daar juist alles vormloos is.
(Dit doet me denken aan: “In den beginne was het Woord”… de schepping van de aarde met al zijn vormen begon dus met klank, met een woord. Vanuit een gedachte is het woord dus het begin van alle vorm! Kan je nagaan wat gedachten kunnen doen! Maar dat ter zijde). Daarboven zijn we als het ware ‘energie met bewustzijn’. Als een soort sliertjes van bewustzijn vloeien we daar met z’n allen in elkaar over zou je kunnen zeggen, maar ook dat is al veel te concreet. Omdat daar alles zonder vorm is, heerst daar eenheidsenergie. Dat is logisch, want zonder vorm is alles één, in tegenstelling tot de tweeheid van de aarde. Zonder vorm, zoals daarboven, is er geen afscheiding tussen het één en het ander zoals hier. Vorm brengt dus meteen dualiteit met zich mee.
Daarboven is alles als een soort onmetelijke oceaan, iedere druppel vloeit in de andere over. We zijn daar zonder tijd, en zonder ruimte die we innemen. Daar is dus alle tijd en alle ruimte. We zijn daar één, in een soort eeuwigdurend nu. Daar zijn er dus niet die blokkades zoals we die hier op aarde zo goed kennen. Want blokkades zitten altijd in de vorm. Want vorm vraagt om ruimte. En dat kost nog tijd ook. Zo zitten wij eigenlijk in tijd en ruimte vast.
Tijd en ruimte, die typisch aardse begrippen, zijn dualistisch van aard, dat hebben we gezien. We hebben de tijd. Maar zodra er tijd is, is er ook het niet hebben van tijd. Dat is nou eenmaal de wet van dualiteit waarin we gebakken zitten. En we hebben de ruimte, maar zodra er ruimte is, is er ook meteen de niet-ruimte, die we als beperking voelen. Alleen al ons eigen lichaam neemt ruimte in door de vorm die dat heeft. Daarmee scheiden we ons af van alles om ons heen. Door ons lichaam lijken we afgescheiden. En in die afgescheiden gedachte zit nou juist alle pijn. Hoe eenzaam kunnen we ons soms voelen! Terwijl dat afgescheiden gevoel alleen maar zo lijkt, het is zo relatief omdat het zo tijdelijk is…
Vanuit die eenheidsenergie daarboven, vanuit ons wezenslicht, ons hoogste zelf, werkt onze ziel als een soort boodschapper. Onze ziel werkt tussen onze geest en ons menselijke zijn in. De ziel wil bewustzijn vergaren. Met die intentie gaat onze ziel door allerlei energiewerelden heen, zowel daarboven als hier beneden op de aarde. Ieder stukje bewustzijn brengt ons weer dichterbij de bron. Zo gaat onze ziel aardig wat uitdagingen aan in allerlei werelden en ook in deze aardse wereld van dualiteit. Hoe pijnlijk het ook voor onze ziel voelt om mens te zijn, gevangen in een tijd en in een beperkte ruimte, toch kunnen we als mens gelukkig zijn. Want alle pijn zit in alleen maar in het idee afgescheiden te zijn. Die gedachte is de basis van het gevoel van tekort dat altijd in het ego zit. In dat denken zit alle pijn. Maar daar kunnen we ook anders over gaan denken, want in hoe we denken zijn we altijd vrij. Je kunt gevangen zitten, maar dan hoef je je nog niet gevangen te vóelen! Dan komt het op geestkracht aan, zoals Mandela dat zo mooi heeft voorgedaan.
Hoewel we als het ware in een lichaam gevangen zitten, kunnen we ons vanuit ons hart altijd met de ziel en de geest verbonden weten. Dan is die verbinding een rechte verticale lijn, zoals de tekening aan de linkerkant laat zien. Als je die verbinding oproept in je gedachten, voel je je niet meer afgescheiden, wat er ook gebeurt.

Dan ben als het ware een ‘zuil van licht’, in een rechte lijn verbonden met boven en ben je ook meteen een liefdevol mens. Als je je hart opent voor die werkelijkheid en voelt dat je meer bent dan alles wat je ziet en denkt en voelt hier op aarde, dan stroomt dat licht van boven door jou heen tot beneden aan toe. En dat betekent ook heel concreet dat je menszijn lichter wordt, en luchtiger, en vrijer en blijer en dat is heerlijk voor jezelf, maar ook voor de mensen om je heen. Je voelt je lichter, omdat je dan een gezonde eigenwaarde hebt, en zelfrespect, en jezelf trouw bent waardoor je je niet meer tegen kwetsbaarheden verzet. Op die manier geef je jezelf de tijd en de ruimte en dan heb je meteen ook tijd en ruimte voor iedereen om je heen. Dan ben je een ‘kosmisch mens’, een liefdevol mens, een mens in evenwicht. En dat betekent niet, dat je dat altijd, 24 uur van iedere dag ook zou moeten zijn! Want dat is perfect willen zijn en dat zijn we nou eenmaal niet. Er is natuurlijk altijd wel beweging! Maar alleen al het dénken aan die verbinding zet je al vlug weer rechtop en dat is heerlijk.
Maar vaak voelen we ons helemaal niet verbonden. We identificeren ons meestal helemaal niet met onze ziel en onze geest, maar veel meer met wat ons ego wil. Ons ego zit vol ambities, maar als dat niet strookt met de ambitie van je ziel, kom je daar strubbelingen op tegen. Je identificatie met je ego in plaats van met je hart en ziel geeft vroeg of laat altijd moeilijkheden. Dan krijg je het beeld van de tekening rechts.
Of je in balans bent of niet, komt dus op identificatie aan. Identificeer jij je met je afhankelijke of met je onafhankelijke identiteit die altijd in verbinding staat met ‘boven’?
Een mens in balans komt misschien net zoveel pijn tegen als iemand die uit balans is, want pijnlijke dingen horen nou eenmaal bij de aarde. Pijn zal er dus altijd wel zijn, maar lijden hoeft niet.
Even een paar voorbeeldjes om dat wat duidelijker te maken.
Je bent bijvoorbeeld een moeder. Als je je volledig mee identificeert, daar dus je identiteit afhankelijk van stelt, dan heb je het heel moeilijk als je kinderen de deur uitgaan. Dat kan dan echt lijden zijn. Vanuit die afhankelijke visie ben je dan namelijk ineens je identiteit, dus jezelf helemaal kwijt. Ander voorbeeldje? Je hebt een hele mooie auto. Daar is niks mis mee, maar als je je identiteit daaraan ophangt, dan heb je het slecht als die auto er uit moet omdat je zuiniger aan moet doen. In pijn hebben we vaak geen keuze, maar lijden hoeft niet. Dat hangt alleen maar af van waar we ons mee identificeren. We identificeren ons met van alles en nog wat, maar meestal niet met onze ziel en onze geest, terwijl dat nou eigenlijk de enige juiste identificatie zou zijn…
Als we verward zijn en ongelukkig, zitten we in ons gekwetste ego vast. Dan is de verticale lijn verstoord en zijn we uit balans. Dat kan regelmatig gebeuren, daar ben je mens voor. Dan kun je twee dingen doen. Je kunt vertrouwen hebben dat het voorbij gaat en je even herinneren dat je met je ziel en je geest bent verbonden en dat het nu voor jou even binnen de samenhang valt om dit te ervaren. Dan hoeft het geen langdurige gevolgen te hebben. Maar je kunt je ook helemaal identificeren met het tekort wat je voelt. Dan gaan er als het ware knopen in die verbindingskanalen zitten, en dan kan het veel langer gaan duren. En als je dan je vertrouwen helemaal uit het oog verliest, kan het zelfs zo maar gebeuren dat je in een depressie raakt. Dan lijkt het werkelijk alsof je helemaal bent afgescheiden, je voelt je eenzaam, onbegrepen, verlaten en volkomen alleen en dus zie je het niet meer zitten. Dan is alles donker, je ziet geen enkel lichtpuntje meer. Maar ook in dat geval stijgt jouw geest, jouw wezenslicht daar nog altijd bovenuit en is je bron nog altijd aanwezig! Dat ben je dan alleen vergeten! Je kunt altijd proberen alles in een wat breder perspectief te zetten, waardoor je vertrouwen weer wat meer ruimte krijgt. Je identificeert je er dan niet volledig meer mee. Zodra je erop vertrouwt weer uit die put te komen wordt de verbinding vanzelf weer heel! Met ons denken kunnen we zó ongelofelijk veel! Dat positieve denken geeft samen met die innerlijke overtuiging een enorme wilskracht die dan rechtstreeks vanuit je geestkracht komt en daarmee kunnen we álles!
Er zijn mensen in allerlei soorten en maten. Alles bestaat. Iédere energie is vertegenwoordigd. Van mooi naar lelijk, van zacht naar hard, van vredig naar gewelddadig en ook alles daar tussenin. Mensen met een geweten, mensen zonder geweten. Zonder geweten is de verbinding met boven verbroken en is er geen verlangen om dat weer te helen, waardoor dat ook niet gebeurt. De wilskracht is dan alleen maar op angst en wantrouwen gebaseerd en dat doet niet anders dan zichzelf versterken. Daar zit zo’n persoon dan in gevangen, met alle ellende van dien. Alles valt of staat met onze intentie, met ons verlangen, met onze eigen vrije wil. Alleen beseffen we dat zo vaak niet.
Op het moment van geboorte worden we afgescheiden van onze ervaringswereld van daarvoor. Vanuit de eenheidsenergie die ons wezen is, komen we zomaar ineens in de tweeheid terecht, en dat is ons letterlijk wezensvreemd! Zoals Leonardo da Vinci dat zo mooi schreef in één van zijn brieven aan Gabriele Piccolomini: “We zijn allen als bannelingen, levend binnen de lijst van een vreemd schilderij.”
Geboren worden is dus heel wat voor onze ziel! Er wordt niet voor niets over ‘geboortetrauma’ gesproken in de psychologie. Vanuit onze grenzeloze vrije vormloosheid worden we zomaar ineens in zo’n klein lijfje gepropt! En op dat moment is er meteen het ‘ik’ en dus de ‘ander’ en dus een structureel oergevoel van afgescheiden zijn. Ineens ben je man of vrouw, is het licht of donker, is het dag of nacht, zomer of winter, oorlog of vrede, ben je ziek of gezond en ga zo maar door. Vanaf het eerste moment zitten we vast in de dualiteit. Dat afgescheiden gevoel is wat je ‘de oerpijn van mensen’ kunt noemen. Daar komen we niet onderuit. Maar het is wel onze eigen keuze of we ons identificeren met dat afgescheiden idee en vanuit die afgescheidenheid blijven denken en er dus in vast komen zitten, of niet. Want de werkelijkheid is, dat ons lichaam, waarin ons ego en ons hart besloten liggen, altijd verbonden zijn met onze ziel en onze geestkracht die overal bovenuit stijgt. Aan ons om dat ook als zodanig te ervaren..
Bewustwording
Hoe verwarrend en pijnlijk het leven op aarde ook kan zijn, toch is het precies de uitdaging die dat geeft, waarvoor we hier op aarde zijn gekomen. Om te groeien in bewustzijn in wat liefde eigenlijk is en dat kan alleen dankzij alle tegenpolen.
Alleen door polariteit kan er beweging zijn en door de spanning tussen tegenpolen ontstaat ons vermogen tot creativiteit.
Over creativiteit valt heel veel te zeggen. Want dat wat we altijd aan onze Schepper toekennen, dat scheppende vermogen, zit ook in ons maar dat durven we bijna niet te geloven. Klein en afgescheiden als we ons voelen gaat dat er maar moeilijk in! Omdat wij ons er niet bewust zijn hoe ver dat kan gaan, is het zo’n chaos op de wereld. Want we creëren voortdurend, alleen beseffen we dat niet. Logisch dat het dan een zooitje wordt! Maar er is werkelijk moed voor nodig om dit te geloven.
Heb jij het lef om te durven geloven dat je alles zelf gecreëerd hebt zoals het nu is? Heb jij het lef om die verantwoordelijkheid te nemen? Heb jij het lef je krachtig, vrij en onafhankelijk te voelen? Heb jij het lef om zelfrespect te hebben en jezelf trouw te zijn? Heb jij het lef om gelijkwaardigheid te voelen, ook aan de mensen voor wie je heel veel ontzag hebt? Ook aan de Schepper, God, de Liefde of hoe je het ook noemen wilt, die ons heeft geschapen naar zijn evenbeeld? Heb je het lef om jezelf lief te hebben, in alles en alles? Besef je dat je een kind van God bent en dus aan Hem gelijk? Als je dat durft, ben je op dát moment een onafhankelijk wezen! Dan weet je wie je bent. En ken je je verantwoordelijkheden. Dan heb je zelfrespect.
Maarja…. we zijn wél kind inderdaad! En dan is verantwoordelijkheid helemaal niet zo gemakkelijk! Het thema verantwoordelijkheid is zo vaak uit balans! We nemen het teveel of we nemen het te weinig. We nemen vaak verantwoordelijkheden voor dingen waar we dat juist niét over hebben. Er is al zo vaak iets mis met dat thema in het gewone dagelijkse leven! Laat staan met die verantwoordelijkheid over het wel en wee op de wereld!
Ook al dragen we niet álle verantwoordelijkheid over het wel en wee op de wereld, want dat zou een last zijn die niet te dragen is en bovendien redelijk arrogant om te denken dat je die helemaal zou hebben. Maar voor dat ene kleine stukje heb je die verantwoordelijkheid wel. Voor dat kleine stukje van de wereld, de mens die je bent.
Voed je angst of voed je liefde? Welke kant geef jij de meeste energie? Dat is erg belangrijk, want energie geven is voeding geven en voeding maakt sterk. De vraag of je de angst of de liefde voedt in jouw eigen wereldje is dus heel belangrijk voor de wereld in het groot. Want alles is energie!
Bouw ik op? Of breek ik af? Ben ik een lichtje of trek ik de boel naar beneden? Waarschijnlijk is het antwoord: ik doe het alle twee! Dat is o, zo menselijk, maar toch
ligt daar wel degelijk onze verantwoordelijkheid. Maar we voelen ons veel te klein om te denken dat het zo belangrijk is voor de wereld hoe wij zijn. Maar toch. Het is wel degelijk belangrijk wie we zijn en hoe we denken voor de wereld om je heen. Omdat we ons te klein en te onbelangrijk voelen denken we daar los van te staan en nemen we geen verantwoordelijkheid voor alles wat we ondertussen wel scheppen! En dus scheppen we onbewust, want scheppen doen we aan één stuk door! Vanuit het idee van kleinheid scheppen we zonder dat te weten voortdurend van alles vanuit ons afhankelijke ego en zo scheppen we dan voortdurend de oorzaak voor allerlei gevolgen die dat weer heeft. En dat schept natuurlijk van alles wat we eigenlijk helemaal niet willen. En zo is wel alle chaos ontstaan…
Tot nu toe creëerden we op die manier collectief een weg achteruit. De menselijke evolutie lijkt tot nu eerder een involutie te zijn geweest. We zijn immers steeds verder ‘het stof ingedoken’, steeds verder van onze verbindingen weggeraakt. We identificeren ons vaak volledig met de materie, vergeten onze ziel en al helemaal onze eindeloos scheppende geest, en zo lijkt het er aardig op dat we verder dan ooit van onze bron zijn verwijderd.
In veel ‘’draadjes met boven’ zitten knopen om het zo maar te zeggen. Maar hoe droevig dat ook lijkt, we kunnen daar ook positief naar kijken. Want als we nu inderdaad op het diepste punt zijn aangekomen in de wereld, is er alleen nog maar een weg vooruit, dat vertrouwen kunnen we hebben! Vanuit een diepste punt kun je niet verder naar beneden en dus kunnen we nu op de weg terug naar meer bewustzijn van wat onze geestkracht doet. En zo gaan we dan helemaal uiteindelijk terug naar onze oerbron waar we ooit vandaan zijn gekomen, terug naar God, de eenheid, de onvoorwaardelijke liefde, totaal bewustzijn of hoe je het ook maar noemen wilt. Maar vraag me niet waarom het allemaal ooit is begonnen, waarom we niet eenvoudig in die bron gebleven zijn? We waren de liefde, we waren één. Waarom is dat niet gewoon zo gebleven? Daar zou ik geen antwoord op weten. Behalve dan misschien dat die bron zich bewust wilde worden van zichzelf. Misschien is het daar allemaal om begonnen. Zoiets moet het wel zijn, maar met ons beperkte menselijke, maar o, zo vooringenomen brein zullen we in deze waaromvraag ook een buiging in nederigheid moeten maken. Want vanuit ons perspectief kunnen we dat niet weten en dus kunnen we alleen maar vertrouwen dat ook alles wat zo onrechtvaardig lijkt, toch ergens goed voor zal zijn.
Onze ziel doet in de loop van vele levens veel ervaringen op. Ook al is het niet van belang om in meerdere levens te geloven, het gaat tenslotte om het hier en nu, toch maakt de reïncarnatiegedachte het wel veel simpeler om iets te begrijpen van rechtvaardigheid. Het maakt het veel gemakkelijker de ongelijke verdeling op de wereld te accepteren. Want waarom zijn wij hier in het westen geboren en sterven wij niet op dit moment de hongerdood in Afrika? Waarom ben je geen moordenaar in dit leven, kost het je zelfs totaal geen moeite dat niet te zijn? Is dat een verdienste van jou? Hoe kom je daar dan aan? Waarom leven wij hier nu in vrede en niet in een oorlogsgebied? Waarom komen wij niet om in een grote natuurramp en andere mensen wel? Als je uitgaat van één enkel leven is er alleen maar onrechtvaardigheid en al krijgt ieder mens wel zijn portie, er is dan zoveel ongelijkwaardigheid. Toch is het essentieel om gelijkwaardigheid tussen alle mensen te voelen, want alleen dan kom je bij de liefde uit, dat, waar het allemaal om is begonnen. Maar hoe kunnen we die gelijkwaardigheid zien in alles wat zo verschillend is?
Ons bewustzijn groeit enorm als we de gelijkwaardigheid tussen alle mensen weten te vinden, ondanks alle verschillen die er zijn. Het besef dat we allemaal op weg zijn, en allemaal struikelen over allerlei hobbels, hoe verschillend die hobbels ook zijn, maakt ons al meer één. Bovendien maakt de gedachte aan meerdere levens het gemakkelijker om je oordelen los te laten, waardoor je visie meer neutraal kan zijn. Wie weet was jij in een vorig leven wel zelf, wat je nu zo veroordeelt? Dat zou zomaar kunnen! Of wie weet wordt dat wat jij nu zo verwerpt wel jouw volgende aardse werkelijkheid. Wie zal het zeggen? Maar duidelijk is wel, dat vastbijten in oordeel bewustwording in de weg zit. Duidelijk is dat bewust worden en oordelen twee extreme tegenpolen zijn. Maar ondertussen is al dat oordelen ook ergens goed voor geweest. Want dat maakt ons nu wakker! Het is inmiddels zo duidelijk dat geen enkel oordeel ooit iets beter heeft gemaakt, dat breekt alleen maar af. Terwijl bewust worden van je kracht en het nemen van verantwoordelijkheid daarover alleen maar opbouwend kan zijn.
Op de weg naar meer bewustzijn is het kennen van je ego essentieel. En laat je niet begoochelen, want ook de meest mooi lijkende eigenschappen kunnen egostukjes zijn. In je ego ligt de grootste uitdaging tot bewustzijn. Het gaat er om dat je alles wat daar zit recht aan durft te kijken, zonder wegpoetserij, daar liefdevol naar te kijken, zonder zelftoegeeflijk te zijn. En als je er dan op durft te vertrouwen dat je precies zo bent bedoeld, dan is je hart aan de leiding, dan is je hart luchtig, lichtvoetig en licht. Dan kun je werkelijk van innerlijk licht gaan spreken, want dat is vertrouwen hebben en het bewustzijn dat hoe donker het soms ook is, het licht uiteindelijk altijd overwint. Je ziet dit zelfs héél letterlijk gebeuren, als je in het donker loopt en in de verte zie je een huis waar het licht binnen brandt. Je ziet dat het licht zich naar buiten verspreidt. Dat gaat dwars door het donker heen! Is het niet wonderbaarlijk dat dit nooit andersom is? Is het niet wonderlijk dat het donker nooit het licht binnendringt? Dat moet toch een belangrijk signaal zijn? Dat kunnen we dagelijks heel concreet zien!
Dat betekent dat het licht structureel sterker is dan het donker. Dat gaat kennelijk overal dwars door heen. En omdat licht analoog is aan bewustzijn, gaat bewustzijn dus overal doorheen. En omdat bewustzijn analoog is aan liefde, weet je ook dat liefde uiteindelijk altijd overwinnen zal.

Het bewaken van je licht
We zitten met z’n allen op de aarde en dus kan het soms donker zijn. Er kan allerlei dreiging zijn van buitenaf, waartegen je innerlijke licht je altijd zal bewaken. Want dan ben je jezelf gewoon trouw en doe je wat nodig is.
Maar zodra er bedreiging is waar we ons tegen verzétten, houden we de deurtjes van ons hart angstvallig gesloten en ervaren we donker. Zodra je verward bent en ongelukkig, zie je de dingen niet zo helder meer, zie je geen licht meer, je bewustzijn vernauwt en je vertrouwen is weg. Dan is het donker en dan lijkt er vervolgens nóg meer reden om je te verzetten. Dan kun je zeggen: “zie je wel, ik heb gewoon gelijk, je kúnt geen vertrouwen hebben, dat zie je toch!” Dat vernauwde bewustzijn, wat we ons niet realiseren, kan dus gemakkelijk een spiraal naar beneden zijn. Dat kan zelfs gevaarlijk worden als jij je vertrouwen helemaal laat ontnemen. Want dan ben je jezelf verloren, je verbinding met je echte identiteit is dan weg. Zodra angst overwint en achterdocht en wantrouwen helemaal jouw energie zijn geworden, kun je veel kwaad aanrichten. Ook zonder dat je dat bedoelt. Naar jezelf, naar je omgeving, naar de wereld in z’n geheel. Je kunt er dan zelfs destructief van worden zonder dat te beseffen en zonder dat dat je intentie is. Als je totaal geen vertrouwen meer hebt en je daar zelfs tegen áfzet, heb je je volledig met de donkere kant geïdentificeerd. Dat kun je dan pure zelfvernietiging noemen en daar richt je dan heel veel kwaad mee aan. Maar hoe eng en dramatisch dit ook mag klinken, toch hoef je ook daar echt geen oordeel over te hebben. Integendeel! Want het is een ervaring die de meeste mensen wel ooit hebben, de één wat korter, de ander levenslang. Maar ook dan kan het precies zo de intentie van de ziel geweest zijn, om dwars door dat diepste zwart heen te gaan. Hoe zwart die ervaring ook is, toch is dat dan ergens goed voor. Want hoe kun je immers het wit echt goed kennen als je het zwart niet ervaren hebt?
Hoe ongelukkig jij je ook voelt, hoe donker soms je ervaring, zodra jij dat echt wilt kun je altijd weer terugkomen in je vertrouwen. Dat verlangen alleen al opent je hart en gaat er weer een lichtje schijnen en dan krijg je meteen alweer meer licht op de zaak. En dan ben je wél een enorme ervaring rijker!
Ook al zie je het niet en ervaar je het niet, vertrouwen is er altijd. Net als zon die er altijd is, ook al zit hij achter de wolken. In alles wat we als een ramp kunnen ervaren, zit altijd een weg terug naar vertrouwen die we kunnen gaan. Het Engelse woord voor ramp is trouwens disaster, letterlijk ‘van de sterren afgesneden zijn’. En zo voelt het dan ook! Zonder licht en afgescheiden. En dus kun je onmogelijk zien waar het goed voor is. En dan is het zo boeiend, dat we in het Nederlands ook het woordje ‘rampzalig’ kennen! Hoewel we een ramp nooit zalig kunnen vinden, toch zit achter iedere ramp een bevrijding op de één of andere manier! Ook al moeten we er soms lang op wachten om dat te kunnen zien!
Hoe zwart iets ook lijkt vanuit de horizontale visie, je kunt altijd blijven vertrouwen in het liefdevolle van het grote geheel. Denk bijvoorbeeld aan de Dalai Lama. Die heeft zijn innerlijk licht nooit laten doven, ondanks alles wat er met hem gebeurt! Of denk aan Nelson Mandela, ook hij raakte zijn vertrouwen niet kwijt.
Ons vertrouwen in de wereld moeten we zien te bewaken, want het is onze enige bescherming tegen de kwalijke gevolgen van angst. En als er dan iets gebeurt wat zo grof en negatief is dat je er niets meer van begrijpt, bedenk dan: hoe zwarter je ervaring, hoe intenser je licht ook kan zijn! Dat geeft moed, dat geeft direct weer hoop! En dat is meteen weer een sprankje licht, dat dwars door het donker schijnt.
Het ego
Het ego is behoeftig overleefsysteem. Het is een handhaafmechanisme in een wereld waarin we dat nodig hebben. Zonder ego zouden we niet aarden en dat is natuurlijk keihard nodig als je als zieltje op aarde geboren wordt. Dan heb je niet zomaar ineens de balans die nodig is om de stem van je hart te kunnen horen, want daar is tijd voor nodig. We kunnen niet zonder ego, het is een fantastisch systeem waar we veel steun aan hebben zolang we dat nodig hebben en uiteindelijk is het een systeem dat ons heel veel leert! Onzin dus om maar minnetjes over dat ego te denken. Maar aan de andere kant, dat ego brengt ook zo veel verwarring teweeg!! Ten eerste omdat het zo vaak de boventoon voert. Maar ook omdat het zoveel gezichten heeft!
Het ego is niet maar één ding, het is een heel stelletje eigenaardigheden bij elkaar die allemaal op afhankelijkheid gebaseerd zijn. Al die verschillende stukjes worden gestuurd door behoeftes. En al die verschillende stukjes zitten als het ware in een bosje samengebonden in je onderbuik. De samenstelling daarvan is voor ieder mens uniek. Je kunt het ook je onderbuikmechanisme noemen, een instinctmatig iets, een eerste impuls, een eerste reactie. ‘Aard van het beestje’ wordt dan gezegd. Die verschillende stukjes wisselen elkaar af, omdat ze heel afhankelijk van omstandigheden zijn en omstandigheden nou eenmaal voortdurend wisselen. Soms werken twee egostukjes met elkaar samen en komen dan gemixt naar buiten. Zoals bijvoorbeeld het egostukje ‘aardig gevonden willen worden’ samen kan gaan met het stukje ‘minderwaardig gevoel’. Het één wordt dan door het ander aangezwengeld. Of zoals het egostukje ‘ongeduld’ soms versterkt kan worden door een stukje ‘agressie’. Of zoals een stukje ‘dwarsigheid’ samen kan gaan met ‘de aandacht willen’. Of zoals het stukje ‘slachtoffergevoel’ gevaarlijk samen kan gaan met het stukje ‘manipulatie’. Hoe dan ook, er zijn allerlei mixen mogelijk.
Maar het kan ook zijn dat twee egostukjes onderling met elkaar in strijd zijn van binnen en ook dan is het weer heel afhankelijk van de input van buitenaf welk stukje uiteindelijk de boventoon voert en dus naar buitenkomt. Bijvoorbeeld het egostukje ‘ik mag geen fouten maken’ en het egostukje ‘ik wil zo graag de aandacht’ kunnen in één ego zitten en onderling in strijd met elkaar zijn. Als je de aandacht trekt maak je immers gemakkelijker ‘fouten’ dan als je stil bent en op de achtergrond blijft.
Het kan ook zijn dat iets wat heel mooi lijkt, toch een egostukje is. Zoals bijvoorbeeld dienstbaar zijn, altijd willen helpen, een behoefte kan zijn om gezien te worden of een behoefte om mee te tellen. Of zoiets als zelfbewustzijn. Dat klinkt heel mooi. Maar je kunt je zó bewust zijn van jezelf en daar zó druk mee bezig zijn dat het egoïstisch wordt. Of zoiets als ‘betrokken’ zijn. Dat kan heel mooi zijn als empathie, maar dat kan ook betrokkenheid zijn vanuit eigenbelang, er op uit om een plekje te verwerven. En dat ziet er allebei hetzelfde uit! Het ego steekt van alles al gauw in een heel mooi jasje, terwijl daar dan éigenlijk een eigen behoefte onder ligt en daar doet het van álles voor!
Hoe dan ook, het ego is vaak een warboeltje en meestal zijn we daar bewust of onbewust behoorlijk druk mee. Maar hoe verschillend al die onderdeeltjes ook mogen zijn, er is één ding wat ze altijd gemeenschappelijk hebben. Dat is dat al die stukjes afhankelijk zijn. Het ego is een afhankelijk systeem, want het wordt gestuurd door behoeftes en het is bovendien heel afhankelijk van wat de omstandigheden zijn, welk kopje zich opsteekt daar vanbinnen. Het is altijd een reactiemechanisme op iets van buitenaf.
Dit in grote tegenstelling tot je ware identiteit, dat wat je echt bent in je hart. Want dat is geen reactie op iets, daar zit geen oorzaak-en-gevolgmethode in, dat bén je gewoon. Daar ben je onafhankelijk, daar ben je vrij, daar word je niet gestuurd door behoeftes, maar heb je van alles te geef. Die onafhankelijkheid zit er altijd. Die is nooit weg, ook niet als je je heel afhankelijk voelt! Zelfs niet als je je volledig met je ego identificeert en daar helemaal in verstrikt zit, wat we allemaal lange tijd in ons leven doen. Want die kern zit vanbinnen, het is je zon die er altijd is.
Een ego zoekt altijd naar veiligheid. Is daar afhankelijk van en dat moet van buitenaf worden ingevuld. Maar dat veilige gevoel kun je ook gewoon in jezelf vinden zodra je weer weet wie je echt bent. Zodra je je kracht kent én je kwetsbaarheden en beide kanten accepteert…
Toen we werden geboren waren we nog helemaal heel. Kijk maar eens in de oogjes van een pasgeboren baby, daar kan je zo de kosmos in zien! Zo vol vertrouwen, zo vol overgave, zo onbevangen nog. De totale acceptatie van zichzelf en van alles om zich heen is er dan nog helemaal! Totale liefde is dat. Als het kindje zich fijn voelt lacht het, als het zich niet fijn voelt huilt het. Heeft het honger dan krijst het. Als het iets wil of iets niet wil maakt het dat wel duidelijk! Een kind ‘speelt’ nog vol overgave met zijn nieuwe werkelijkheid, speelt soms zelfs letterlijk met z’n eigen ‘shit’! Als dat geen vertrouwen is! Dat is nog pure onvoorwaardelijkheid!
Maar dat kan natuurlijk niet zo blijven. Ook dat kleine onbevangen wezentje is gekomen om mens te worden, de tweeheid te ervaren met alles erop en eraan. Het komt dus weerstanden tegen en zo gaat het zijn ego ontwikkelen en wég is dan het paradijs! Zo is het leven nou eenmaal. Op aarde dan.
Het sluiten van de fontanel van een baby is analoog aan het afsluiten van een te sterke open verbinding met de eenheidsenergie van boven, waardoor je beter aarden kan in de tweeheid. Dat is nodig, we moeten met twee benen op de grond zien te komen en een ego opbouwen, anders zouden we, net als die letterlijke open fontanel, veel te kwetsbaar zijn en zouden we het niet redden in het leven. Het is dus onzin om te denken dat het ego iets minders zou zijn waar we alleen maar van af moeten zien te komen. Nee, we moeten ons er alleen bewúst van worden. Daar gaat het om en dat is heel iets anders! Het ego is precies zo de bedoeling, omdat we juist door ons ego de ervaring van de tweeheid in kunnen gaan en daar zijn we voor gekomen!
Het is dus de intentie van je ziel om een ego op te bouwen, daar eerst met huid en haar in te gaan, om er vervolgens bewuster weer uit op te staan. En er uit opstaan betekent niet het ego weg te willen hebben, het betekent alleen dat je je van al je egostukjes bewust gaat zijn en je hart er de leiding over laat nemen. In het Engels klinkt dat ook mooi: van to be gaan we naar to become, om vervolgens weer via let it be naar to be terug te keren, maar dan op een bewuster treetje.Die weg gaan we allemaal.
Ons ego geeft ons een weg vol bewegingen, waardoor we ervaringen op kunnen doen. Het is onze verdediging tegen de wereld, die we nodig hebben zolang we ons klein voelen, op wat voor manier dan ook. Maar we zijn ook groot…
Het ego ligt als het ware slapend in onze onderbuik, tot het wordt gewekt door prikkels van buitenaf, omstandigheden, die soms als dreigend worden ervaren. Hoe meer van die prikkels van buitenaf, hoe drukker we ons denken te moeten maken.
Vele jaren van ons leven identificeren we ons met ons ego, denken we dat te zijn. Dan kijken we dus vanuit ons ego naar onszelf en op die manier kunnen we onszelf nooit leren kennen. Want met welk egostukje is het dan dat je kijkt? Kijk je vanuit de strenge leermeester, vanuit de wegpoetser, vanuit de vluchter, de zwever, de macho, de rationalist, de vergelijker, de sentimentele, de intellectuele, de overschreeuwer of de minkukel in jou? Talloze mogelijkheden zijn er op die manier. Zo afhankelijk van hoe jouw ego in elkaar zit wat je dan ziet. En dat is dan ook weer zo afhankelijk van het moment en van de omstandigheden! Het ego heeft vele gezichten. Allerlei soorten menselijkheden zitten hier in. Er kan een criticus in je zitten, of een perfectionist, of allebei. Er kan een ongelovige Thomas in je zitten, terwijl je in andere situaties nou juist weer de goedgelovige kan zijn. Je kunt een softie zijn zonder ruggengraat in de ene situatie, terwijl je in een andere situatie misschien weer juist dominant kunt zijn. Een ego kan zelfwegcijferend zijn, maar op een ander moment komt er misschien juist weer een egoïstisch stukje naar boven. Het ego kan te zweverig of te nuchter zijn. Het kan te meegaand of juist vol verzet zijn, maar ook dat kan allebei in één ego zitten. Het kan jaloers zijn of ontkennend, het kan vluchtgedrag hebben of juist overal boven op willen zitten en ga zo maar door. Dat ego zit vaak vol met tegenstrijdigheden en het is zo afhankelijk van omstandigheden welk stukje wakker wordt gemaakt. Kom er dan maar eens uit wie je eigenlijk bent!
Het ego is dus wisselend, maar heeft wel één doel. Het is een voortdurend veiligheidszoeksysteem. Het is een reactie op dat afgescheiden, onveilige gevoel dat in ieder mens structureel is en het ego kiest daarin wat de veiligste weg lijkt te zijn.
We weten inmiddels, we hebben een hart en we hebben een ego. We zijn allemaal groot en we zijn allemaal klein. Dat mag allebei de ruimte krijgen. Vanuit je hart weet je dat er altijd die andere kant moet zijn. Dan weet je dat na de dag altijd weer een nacht volgt en na het weekend altijd weer maandag. Vanuit je hart accepteer je dat. Maar je ego zit vol verzet tegen de dualiteit, is bang voor het donker, wil niet dat het maandag wordt en heeft helemaal geen zin om op te ruimen na een feestje. Het ego wil die tegenkanten niet!
Maar zolang we alleen de mooie kanten willen, blijven we een afhankelijke speelbal van omstandigheden en zitten we in ons ego verstrikt. En ondertussen gaat onze scheppingskracht wél alsmaar door. Vanuit ons ego scheppen we alsmaar opnieuw zélf de dingen die we niet willen, zolang het ego de leiding heeft…
Het mag zo zijn. We hebben nou eenmaal beide kanten. We hebben een hart en we hebben een ego. Maar dat betekent nog niet dat we ons door ons ego zouden moeten laten leiden! Dat kunnen we doorbreken door even vanuit je hart naar jezelf te kijken. Want dan kun je ontdekken dat we al die stukjes in ons ego niet zijn, maar dat we die alleen maar hebben. Dan kunnen we daar als een soort liefdevolle ‘toeschouwer’ naar kijken. En verwar dat dan niet met een eventuele ‘toeschouwer’ die ook in heel veel ego’s zit, want die kijkt met argusogen en beslist niet met een liefdevolle blik. De toeschouwer die in je hart zit is een warme, liefdevolle toeschouwer, vol begrip voor alles wat menselijk is. Zodra je dié toeschouwer in je hart weet te vinden als je ego weer eens opspeelt, kun je in jezelf meteen zeggen: “ach jeetje toch, had ik dat nog zo nodig om het zo doen?” Kennelijk wel, denk je dan vol vergeving naar je eigen menselijkheid. Dan ben je vol respect en begrip voor dat kwetsbare deel in jezelf en heb je tegelijk een gezond stuk zelfkritiek waarmee je dan de consequenties neemt als die er zijn.
Egostukjes zijn altijd gebaseerd op het kwetsbare gevoel iets te kort te komen en zijn er op gefocust daar iets aan te moeten doen. En dan zit er altijd wel een slimmerik tussen, die hebben we allemaal in onze verzameling! Dat is het egostukje dat er allerlei trucjes voor heeft om te ontkennen dat het van het ego is!
Het ego kan manipuleren wát het maar wil. Als mens hebben we állemaal die kantjes in ons zitten. Niemand dus uitgezonderd en als je het zo bekijkt wordt je hart al wat warmer. Want ach jee, wat is het eigenlijk sneu om mens te zijn! Al die ego’s van al die mensen, wat een gedoe! Want al die egokantjes voelen zich eigenlijk zo kwetsbaar, hoe vreselijk ze soms ook naar buiten toe kunnen zijn. We kennen ze liever niet, we zijn het allerliefst perfect. En we bedoelen het toch zo goed? Maar met de mooiste bedoelingen zijn er wél hele volkeren vermoord! We ontkennen zo graag dat er angsten in ons zitten waardoor er van alles onveilig voelt. Maar dat image willen we niet hebben. We houden veel liever onze kokers op. We zijn liever aangepast aan de cultuur die van ons vraagt dat we ons gemakkelijk moeten kunnen handhaven. Liever dat beeld naar buiten toe, dan kwetsbaar zijn. We hebben zó de neiging om ons ego te ontkennen! Wat een warboel allemaal! Hoe komen we daar uit?
Dan komt het gewoon op de liefde aan! Liefde die onvoorwaardelijk is. Want vanuit de liefde mogen al die schaduwkantjes er gewoon heel direct en onbevangen zijn. Gaat het er alleen maar om dat we ons er bewust van zijn, waardoor ze meteen de leiding niet meer hebben. Waarom doen wij daar toch zo moeilijk over? Waarom komen we er niet gewoon ronduit voor uit hoe ons ego in elkaar zit?
Zodra je je bewust wordt van al die egostukjes en daar liefdevol naar durft te kijken, dan sla je daar als het ware een arm omheen van binnen. En dan ben je als een liefdevolle vader en moeder voor dat kleine kwetsbare deel in jezelf.
Staat er niet geschreven: “Als gij niet wordt als kinderen zult ge het rijk der hemelen niet binnengaan”? Dat betekent toch dat wij, bevangen en bevooroordeeld als we zijn, weer onbevangen zouden mogen worden? Net als dat pasgeboren kindje waarin de kosmos nog zo zichtbaar is? Dat betekent dan toch dat we onze fouten niet meer als fouten hoeven te zien, maar puur als menselijkheden? Heel neutraal. Dan zouden we kunnen spelen met het leven en met ons ego, precies wetend wanneer dat de kop opsteekt? Dan zouden we daar toch gewoon om glimlachen in onszelf? Dan zou het geen reacties van buitenaf meer oproepen, geen nieuwe situaties meer creëren die steeds weer opnieuw lastig zijn. Dan zouden we dus veel gelukkiger zijn..

Zelfkennis
Bewust worden van hoe je ego in elkaar zit en dat accepteren is een belangrijke stap naar een betere wereld. Die zelfkennis is de weg. Hoe meer gelukkige mensen er zijn, hoe meer liefdevolle mensen er zijn en hoe beter de wereld kan zijn. Want vanuit dat accepterende, liefdevolle hart waarmee je kijkt naar jezelf, kijk je dan ook naar je omgeving. Mensen die heel streng naar anderen zijn, zijn altijd zo streng voor zichzelf. Mensen die negatief naar buiten toe zijn, hebben zo’n kwetsbaar negatief zélfbeeld! Mensen die macht willen hebben zijn de grootste angsthazen zelf. Arrogante mensen willen domineren omdat ze zó kwetsbaar en onzeker zijn in zichzelf. Dat zie je allemaal als je zelfkennis hebt en als je van daar uit alle andere ego’s in de wereld ziet. Vanuit je ego maken al die ego’s en alles wat die fabriceren je angstig. Dat is de horizontale visie die niets opschiet. Maar vanuit je hart kun je zelfkennis opbouwen en dan kun je daar vol mededogen naar kijken, zonder dat het je angstig maakt. Want dan begrijp je, dat een mens zo verstrikt kan zitten in zijn ego, alleen maar omdat het zich klein voelt en zo angstig is. Dan begrijp je dat. Want zo voelt dat in jezelf ook.
Je begrijpt dan, dat alle lelijkheid die je ziet op de wereld op angst en verwarring is gebaseerd. Ontstaan door kwetsbaarheid en ongeloof in eigen kracht. Je begrijpt dan, dat kracht in macht vervormt door kwetsbaarheid. Want macht gebruiken is niets anders dan een controlesysteem, wat kwetsbaarheid moet verhullen.
We zijn op aarde gekomen om met de dualiteit te leren omgaan. En dat doen we door te leren met onze eigen kwetsbaarheid om te gaan! Het kennen van je eigen ego geeft je warm begrip. Ook voor alle rottigheid op de wereld. In plaats van in het verdedigingsmechanisme wat je ego is te schieten, stuur je juist dáár dan je lichtje naartoe, wetende dat er al genoeg mensen zijn die er met veel misprijzen naar kijken. Jouw vertrouwen is nodig om die energie te kunnen neutraliseren. En dat licht heb je genoeg als je je zelfkennis hebt opgebouwd. Dan heb je vertrouwen in alles wat je ziet. Dan kijk je alleen maar met verwondering en voel je mededogen voor iedere menselijkheid. En dan ben je zo dankbaar dat jij daar niet meer in vast hoeft te zitten! ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’, het is zó waar! En dat begint met kennis van jezelf.

Het neutraliseren van energie
Dat klinkt ingewikkeld, maar dat is het niet. Het heeft te maken met het leren omgaan met goed en kwaad in de wereld. Dat begint dus bij onszelf. Om dat even wat dichterbij te halen nemen we even een bekend schaduwstukje van onszelf als voorbeeld. Jaloezie. Dat is een goed voorbeeld omdat dat door iedereen echt lelijk wordt gevonden…
Je bent jaloers. Schrik niet, want ieder mens heeft dat in potentie in zich zitten. ’t Is alleen niet voor iedereen een even sterk thema in dit leven, dat is het enige. Op zich kan jaloezie helemaal geen kwaad. We hebben het allemaal, is heel menselijk, want we komen immers allemaal ergens wel iets tekort. Maar jaloezie, zo heb je geleerd, mag je niet hebben, dat is heel lelijk, valt niet te accepteren, moet worden onderdrukt…
Stel je dan even het volgende voor. Je zit aan de koffie met een stel buurtjes. Eén is een opvallend mooie vrouw. Prachtig haar, prachtig lijf, prachtige ogen, intelligent en nog aardig ook. Getrouwd met een knappe, rijke man. En zo gezond en sympathiek en succesvol als ook haar kinderen zijn! Die vrouw lijkt wel alles te hebben…..
Die vrouw gaat als eerste weg en jij zegt: “Wat ben ik blij dat ik niet jaloers ben zeg! Daar heb ik gelukkig geen last van!” Maar wacht even, want nog geen tel later kan het best zijn dat je dan bijvoorbeeld zegt: “Sjongejonge, heb je die broek gezien?! Géén gezicht! Ze doet of ze 18 is!” Of: “Wat vind je nou van dat kapsel! Die wil zeker opvallen! Veel te blond!”
Voel je het kwaad? Die giftige lading? Dat onderdrukte negatieve stukje van binnen dat onbedoeld en ongewild, maar o, zo giftig zijn stoom afblaast in zogenaamd onschuldige opmerkingetjes? Zo creëer je zonder dat te bedoelen en zonder dat te beseffen als het ware een zwarte wolk vol negatieve energie, geladen door oordeel, vanuit je eigen kwetsbaarheid. Die stuur je zomaar de wereld in zonder te beseffen wat je doet, maar dat is dan ondertussen wel voeding voor de kant van het kwaad. Dan is het zwart weer groter geworden dan het eerst was! Zelfs al had je het niet gezegd, maar alleen gedacht, dan nog! Dat maakt in feite niet uit. Want alles is energie, ook ontkenning, en ook al wordt het niet uitgesproken. Dat beseffen we zo vaak niet!
Maar het kan ook zo…..
Zelfde scène, zelfde spelers aan de koffie, zelfde scenario met mooie vrouw. Maar nu zeg jij onbevangen: “Sjonge, ik ben gewoon jaloers zeg!! Het lijkt wel of zij álles heeft, waarom is het niet wat beter verdeeld?”
Is dat kwaad? Nee! Want wat gebeurt er?
Er wordt hartelijk gelachen om jouw glimlach, om jouw échtheid! En er wordt opgelucht ademgehaald! Er ontstaat direct een gevoel van kameraadschap, want iedereen herkent zich hier immers in! Ze hadden eigenlijk allemaal wel een beetje dat gevoel…
Op die manier vindt er dus een ontlading plaats en dan krijgt het negatief geen gewicht. Op deze manier blijft die negatieve jaloezie-energie gewoon neutraal. Het mag er zijn en dan gebeurt er niks mee. Sterker nog, het brengt uiteindelijk zelfs positieve energie met zich mee! Want in plaats van die lading gifzwarte energie in het eerste scenario ontstaat er nu in exact dezelfde situatie een gevoel van verbondenheid! En dat is pure lichtenergie! En dan kan er een boeiend gesprek vol saamhorigheid ontstaan over relativering enzo, en dan kan iedereen gewoon hartelijk lachen om zichzelf, omdat er dan open en eerlijk lucht wordt gegeven aan welke frustratie dan ook.
Dat is goed om kunnen gaan met goed en kwaad. Dat is ermee dealen. Het neutraliseren van kwaad. Daar kan alleen maar goeds van komen. Dat is spelen met het leven waarin nou eenmaal positief en negatief bestaat. Dat is menszijn, dat is groeien naar dit bewustzijn. Dat is het in gelijkwaardigheid delen van alle verschillen, de mooiste relatievorm die er bestaat. Dat is vrijheid, gelijkheid, broederschap, de energie van de nieuwe tijd.
Als iedereen gewoon mens mag zijn in zijn échtheid, hoe lelijk dat ook is, kunnen we ons daar gelijkwaardig in voelen. Want ieder mens heeft goed en kwaad in zich zitten, al heeft ieder mens dat in een andere vorm. Als je door alle verschillende vormen die dat aan kan nemen heen weet te kijken, dan kan je de gelijkheid in waarde zien.
Acceptatie en respect voor het menszijn ook al is dat nog zo gebrekkig, voedt de witte kant, het goede. Want door saamhorigheid kan er weer meer licht opgaan en is de lichtkracht in de wereld weer een stukje groter.
Er zit dus een groot geheim in het accepteren van jezelf, in écht zijn, door open en eerlijk en liefdevol naar je eigen tekortkomingen te kijken. Want synchroon daarmee komt er meer acceptatie in de wereld tot stand. Dat is het neutraliseren van energie dat alleen maar positieve effecten heeft.
Negatieve dingen worden pas echt negatief als ze er niet mogen zijn. Afwijzen is een oordeel en door die lading gaat alles fout. Dan krijg je dit simpele rekensommetje: min bij min opgeteld = nog meer min! Het afwijzen van iets mins geeft steeds meer min! Dit is het gevaarlijke van het ego dat zichzelf niet wil kennen. Wanneer houden we daar eens mee op? Wanneer durven we onszelf gewoon te accepteren, vol vertrouwen dat we onzeker mogen zijn en fouten mogen maken en alle andere mensen dus ook? Als we écht durven zijn en er spontaan voor uit komen dat we niet perfect zijn werkt dat zó letterlijk ontwapenend, dat er werkelijk meer vrede kan zijn.

Verwarring en ongeloof
We kennen allemaal wel de uitspraak God is liefde, liefde is God.
Maar wat is liefde? Wat is God? Die vraag is net als de vraag: ‘wie ben ik eigenlijk?’ van alle tijden en daar hebben we heel wat verhalen van gemaakt. Maar welk beeld we daar in de loop van de eeuwen ook van maakten, het was altijd iets van buitenaf. Van God werd zelfs een oppermatig persoon gemaakt. Op zoek naar houvast als de mensheid was, moest het beeld steeds duidelijker worden. Want beelden geven houvast en houvast heb je nodig zolang je klein en afhankelijk bent.
Zo ook was de liefde ons veel te vaag. Daar wilden we ook een duidelijk beeld bij hebben. Ook van de liefde hebben we een beperkt menselijk beeld gemaakt.
De ware energie van liefde was kennelijk nog veel te moeilijk. Daar wilden we ons liever nog niet bewust van worden omdat echte liefde om kracht vraagt. De kracht om allerlei beelden die als houvast werken los te durven laten. Je hebt er lef voor nodig, om allerlei ideaalplaatjes die je hebt, los te durven laten.
Maar daarvoor voelden we ons veel te klein. Zo bleef God iets buiten ons en de liefde iets wat van buitenaf moet komen. God was groot en wij waren klein. Dat is de gedachte van de oude wereld. God werd een almachtige persoon die alles voor ons regelt. En deed hij dat niet, dan was dat onze eigen schuld…
Schuld, schuld en boete, wat een ongelofelijk onderdrukkende indoctrinatie is dat altijd geweest. Wat heeft dát ons klein gehouden. Die ‘God’ had ons volledig in zijn macht. En de liefde degradeerde tot alleen maar die ene mooie kant: alleen de plussen en niet de min.
Maar zeg nou zelf, als God een almachtige persoon zou zijn, dan zou er toch niets van zijn schepping kloppen? Dan had hij er toch een potje van gemaakt? Met zoveel onrechtvaardigheid in de wereld? Zoveel ongelijkwaardigheid ook! Zoveel negatieve dingen! Welke oppermachtige, liefdevolle persoon laat dat nou toe?
Het is niet zo verwonderlijk dat veel mensen wantrouwen kregen. Je zou er toch ook goddeloos van worden? En dat er alom liefde is? Geen woord van waar! Er zijn té veel lelijke dingen! Zo vernauwde zich ons bewustzijn in de oude wereld. Zo gingen de lichtjes steeds meer uit.
De kerkvaders uit die oude tijden hebben daar destijds handig gebruik van gemaakt. Want toen zij van God een strenge, oordelende en straffende, onzichtbare maar wel almachtige persoon gingen maken werden wij nog kleiner dan voorheen. En daar deden ze nog dat schepje van de erfzonde bovenop. Dat bedachten ze om op een gemakkelijke manier alle leed op de wereld te verklaren. We werden als zondaars geboren, droegen schuld en moesten boeten, en zo kreeg alle ellende op de wereld keurig een plek. Een váste plek. Een vastgeroeste plek. Daar kwam dan ook eeuwenlang geen enkele beweging meer in.
Maar zeg nou zelf, verder weg van de liefde kun je toch niet zijn?
Er zijn nu al heel wat mensen, die van die oude ideeën afgestapt zijn. Ieder dogmatisch, oordelend beeld, roept nou eenmaal vroeg of laat áltijd de tegenkant op en zo konden veel mensen helemaal niet meer in God geloven. We geloven inmiddels ook niet meer dat we als zondaars worden geboren. We zien juist hoe puur kinderen zijn! We geloven niet meer dat God een persoon is of iets buiten onszelf. We geloven steeds meer dat het iets is wat ook bij onszelf van binnen zit…
Maar wat is God dan? Wat is de liefde?
We zijn nu een heel hoofdstuk verder en al die stukjes hierboven zijn linksom of rechtsom over de liefde gegaan. Maar de kern van wat liefde is? Het is veel gemakkelijker te omschrijven wat het níet is…
Alleen van het mooie houden, dat is de liefde niet. Als dat zo was waren we allemaal volleerd in de liefde en dat zijn we overduidelijk niet. Er bestaan zo veel misvattingen over de liefde, er liggen zo veel plaatjes op die helemaal niet kloppen, zoveel beelden die we ervan hebben gemaakt. We verwarren het maar al te vaak met allerlei afhankelijkheden. We verlangen zo naar alles, we verlangen zo naar de volheid van een totaal! En ondertussen voelen we leegtes en om die te vullen willen we van álles hebben. Dat is zó logisch! Zo willen we meer geluk hebben, meer vrijheid, meer geld, minder ellende op de wereld en ga zo maar door. We willen van alles en dat moet dan allemaal van buitenaf gaan komen!
En ondertussen wordt er zoveel als liefde versleten wat het helemaal niet is! Voorbeelden te over! Zoals: ik hou van jou als…. , ik kan gelukkig zijn als….., ik vind jou lief maar…., als jij nou eens…, dan zou ik wel…., ik hou van jou want zonder jou voel ik me zo alleen, en ga zo maar door. Vul hier maar naar hartenlust van alles in. We willen zo veel hebben, maar willen hebben is de liefde toch niet? Er zijn zoveel voorwaardes die we stellen! Maar we beseffen niet dat de essentie van liefde nou juist onvoorwaardelijkheid is…
Daar zitten we dan met onze mooie intenties en goeie bedoelingen waarmee ook zoveel kwaad is aangedaan. Daar zitten we dan met onze keurige normen en waarden, waarvoor we soms zo voor vechten. Daar zitten we dan met onze mooie principes, die hoe mooi ze ook lijken te zijn, vaak meer kwaad doen dan goed. Want het zijn allemaal voorwaardelijkheden. Die houden allemaal, hoe bedekt en indirect ook, een oordeel in. Er is dan altijd een kant die je niét wilt hebben! Die hebben dus allemaal niets met liefde te maken. Hoe hoog we ook bepaalde principes in ons vaandel hebben staan, als je er vanuit liefde naar kijkt, blijken zelfs de mooiste principes vaak niet meer dan houvastjes te zijn, beelden die we nodig hebben, zodat we ons veiliger kunnen voelen binnen dat kader. Want de wereld is groot en wij zijn zo klein…
We zijn klein ja. Maar we zijn ook groot. We zijn allebei!
Dat allebei zijn is liefdevol zijn…
Als je echt jezelf wilt zijn mag je klein en groot zijn, allebei. Dat betekent dat je je grootheid weet en voelt en ook geen enkel klein schaduwkantje meer in jezelf wilt verhullen. Maar in onze grootheid durven we nauwelijks te geloven en je kleinheid kan behoorlijk confronterend zijn. Juist op de plekken die het meest kwetsbaar voor je liggen doet dat het meeste pijn. Liefde kan soms behoorlijk pijnlijk zijn!
Liefde is zo gemakkelijk niet. We willen alles zo graag kunnen begrijpen, want dan geloven we vaak pas. Maar begrijpen kunnen we de liefde niet. Ons bewustzijn redt dat nog niet. Het vraagt dus om vertrouwen en om respect voor alles wat er is. Daar kunnen we een begin mee maken. En dat is niet gemakkelijk vanuit de ogen waarmee wij normaal gesproken naar de wereld kijken. Alle negatieve dingen die we zien, moeten we die echt zien te accepteren? Dat valt echt niet mee. En dat betekent écht niet dat we vanuit liefde alles lijdzaam toe zouden moeten laten! Juist niet! Dat doet ‘de kosmos’ ook niet, want die regelt het juist zo dat we steeds weer dingen tegenkomen die belangrijk voor onze groei in bewustzijn kunnen zijn. Natuurlijk moeten we handelen naar de aardse realiteit. We leven nou eenmaal in die horizontale wereld, met oorzaken en gevolgen en als je wordt bestolen moet gewoon de politie worden gebeld. Maar handelen naar de realiteit en de consequenties daarvan nemen is iets heel anders dan het veroordelen van dingen die negatief zijn. Het niet willen hebben daarvan verandert niets. Daar hebben we niets aan. Maar een andere kijk erop maakt alles anders. Je kunt iemand die jou belaagt op laten pakken en toch heel liefdevol zijn! Je kunt alert zijn en jezelf beschermen zonder een oordeel te hebben over die dreigende buitenwacht. Het kan! Je kan vóór de vrede zijn zonder een oordeel te hebben over de oorlogvoerders. Je kan vóór een beter milieu zijn zonder irritatie naar de vervuilers. Je kunt omgaan met alles wat negatief is in de wereld, zonder in oordeel te vervallen.
Zo ook kun je omgaan met al het negatief in jezelf. Zonder oordeel. Alert zijn is genoeg. De échtheid zien zoals die is, is meer dan genoeg. Signaleren en ernaar handelen. Dat is neutraal dealen met de aardse realiteit, waardoor er geen nieuwe antipolen worden gecreëerd. Ieder oordeel is immers een polariserende actie, die als reactie toch altijd weer nieuwe anti’s oproept. Negativiteit is er al genoeg, we hoeven daar niet nog eens een schepje boven op te doen. Want zo blijven we maar doorgaan in die verwarring en blijven de oorzaken steeds weer komen met alle gevolgen van dien. Nee, dat is de liefde is niet…

Over liefde
We kennen ook allemaal wel de uitspraak: God is alles, Alles is God. Dat zou dus betekenen dat alles God is, ook alles wat negatief is dus. Maar zo denken we niet…
Maar als God een ander woord voor liefde is klopt het wel. Want liefde is onvoorwaardelij. Dan Is liefde dus de kracht om álles te omarmen?
Omdat onze visie nog maar zo beperkt is, en we meestal in het horizontale perspectief blijven hangen zien we alleen maar chaos op de wereld, die kun je veroordelen, wat o, zo menselijk is, dat is onze eerste impuls. Instinctief reageren we op die manier vanuit ons ego, vanuit verdediging op iets wat dreigend is. In de dierenwereld gaat het ook zo. Maar wij kunnen ons bewust zijn van ons bewustzijn, ook al is dat nog zo beperkt, dat kunnen dieren niet. Wij kunnen ons bewust worden van het waarom van ons doen en laten en van wat de gevolgen daarvan zijn. Wij kunnen ánders gaan kijken, ánders gaan denken, het instinctieve voorbij…

Er is dag en er is nacht.
Een gegeven.
Maar hoe je daarnaar kijkt
maakt een wereld van verschil!

Zo begonnen we dit hoofdstuk. Het kan dus anders. Met een andere bril. Het liefst met een 4-dimensionale, want dan kijk je vanuit je hart en leef je in de 5de dimensie waar we niet meer vast hoeven zitten in dat dogmatische idee over goed en kwaad. Met meer bewustzijn kunnen er wonderen gebeuren. Een groter bewustzijn kan ons bevrijden uit die benauwde gedachtewereld van de 3de dimensie waarin de helft van de schepping wordt afgewezen, ronduit veroordeeld. Er is geen andere weg dan een sprong in bewustzijn te maken. En dat kunnen we nu. Het is toch frappant dat het juist vaak de moeilijke dingen zijn, die ons wakker schudden? Het zijn toch vaak juist de moeilijke dingen die ons kunnen bevrijden uit ons onbewuste zijn? Die moeilijke, negatieve dingen kunnen dus in essentie zomaar liefdevol zijn.. Is er dan toch écht ordening in al die chaos?

Hoe moeilijk liefde ook te omschrijven is, één ding is zeker. Dat vertrouwen er heel direct mee te maken heeft. Misschien moeten we gewoon meer vertrouwen durven hebben in alles wat het leven geeft? Dat alles wat er gebeurt in ons leven voor ons echt de meeste directe weg naar liefde is? En dat we vanuit die gedachte kunnen oefenen in het feit dat liefde álles omarmt? Liefde is onvoorwaardelijk toch?

Liefde vraagt veel. Het vraagt om het loslaten van vertrouwde beelden.
Liefde is grenzeloos, dus het vraagt om het loslaten van kaders.
Liefde kan zacht zijn, en teder, integer en lief.
Maar liefde is niet roze, liefde is niet altijd zacht.
Liefde kan zelfs hard zijn en lelijke vermommingen hebben.
Liefde heeft lef, is krachtig en dapper en kan ook pijnlijk en confronterend zijn.
Een moeder die haar kind een tik geeft, omdat het niet uitkijkt terwijl het een straat oversteekt, is liefde terwijl dat er niet op lijkt.
En alle chaos op de wereld dan? Die lijkt totaal niet op ons beeld wat wij van liefde hebben, maar kan het dat misschien toch wel zijn? Is liefde dan niet dat we ALLES omarmen?
Waarom vinden we die gedachte zo moeilijk?

Maar liefde is ook geduldig.
Van de liefde, die als onze kosmische vader en moeder is, mogen we alles en mogen we er eindeloos over blijven doen om tot bewustzijn te komen. De lesjes krijgen we van het leven zelf.
Van de liefde mogen we verward zijn en in mooie beelden blijven geloven, net zolang als wij dat willen. Ondertussen krijgen we gewoon steeds opnieuw de triggers en de kans om er anders naar te gaan kijken… Keer op keer ervaringen als signalen die ons in de goede richting willen wijzen.

Liefde kent geen schuld. Liefde kent alleen ervaringen met allemaal hetzelfde doel. Iedere ervaring draagt informatie naar meer bewustzijn, meer, steeds meer, steeds meer..
Liefde zit in alles, in grote en in kleine dingen, in mooie en lelijke dingen, in goed en kwaad, zelfs in ieder oordeel. De liefde ziet dat als een reactie van onvermogen, ziet dat het dan nog niet anders kan. Maar steeds weer krijgen we de kans om ons vermogen op te krikken, zo is de liefde ook. Pure genade.
Liefde overziet alles. Het ziet onze kleinheid met alle gevolgen die dat heeft.
Liefde ziet dat alle kwaad ontstaat vanuit onze kleine, afhankelijke en vergelijkende gedachten.
Het mag allemaal.
Zo onvoorwaardelijk is de liefde. Zo houden een echte vader en moeder ook van hun kind? Ook als het stout is en er een zooitje van maakt?

Als we de liefde beter willen begrijpen, hebben we lef nodig. En daar hebben we vertrouwen voor nodig. Durven we álles te omarmen? In de wetenschap dat álles wat er is, voor ons de kortste weg naar liefde is? Durven wij te vertrouwen dat alles hier op aarde ergens goed voor is?
Nadat God alles geschapen had, ook het licht en het donker en de mist die daar overheen kwam, staat aan het eind van dat beroemde scheppingsverhaal in de bijbel geschreven: “…En Hij zag dat het goed was”…
God vindt het dus goed! Waarom vinden wij dat dan niet?
Liefde vraagt veel. Het vraagt om het loslaten van allerlei beelden waar we zo aan zijn gehecht.
Maar liefde geeft ook veel, geeft álles.
Liefde is een wonder. Omdat het alles één maakt. Geen hiërarchie meer, geen vergelijken meer wat toch een zachte manier van oordelen is. Het ene is niet beter dan het andere.
Alles is goed.

Gedachten:
God is alles, alles is God.
Liefde is een ander woord voor God.
God is een ander woord voor Bewustzijn.
Liefde en bewustzijn zijn één en hetzelfde.
Dat zou betekenen dat hoe bewuster we zijn, hoe liefdevoller we kunnen zijn…

God is het Totale Bewustzijn.
God houdt onvoorwaardelijk van zijn schepping, het is een deel van Hem, het is een deel van Zichzelf.

Liefde is het Totale Bewustzijn.
Liefde houdt onvoorwaardelijk van de schepping, het is een deel van de liefde zelf.
Dat zou dus betekenen, dat de schepping liefdevol is, precies zoals die is. Want alles en alles weerspiegelt Hem. Alles en alles weerspiegelt de Liefde.
Als God een ander woord voor liefde is en alles met alles samenhangt omdat alles energie is, en God dus overal is, in alles en iedereen, dan betekent dat toch ook meteen, dat wij met z’n allen de liefde zijn? Dat zou dan toch ook betekenen dat we met z’n allen samen die Ene zijn, dat Alles zijn, God zijn, de Liefde zijn? Dat zou dan toch betekenen dat we in liefde met elkaar zijn verbonden, want er is toch niets buiten God?
Als we zo filosoferen, kan het dus echt waar zijn, dat er eigenlijk alleen maar liefde bestaat.

En ja, je kunt dit alles heel gemakkelijk wegredeneren. Dat hebben we altijd al gedaan. Dat is die 3-dimensionale wereld zoals die al eeuwen is. Dat heeft niet veel opgeleverd. Niets eigenlijk. Chaos alleen. Waarom dan niet die nieuwe gedachten eens uitgeprobeerd?

Begrijpen kunnen we het niet.
Dat hoeven we ook niet. Ons brein is daar te beperkt voor.
Maar als je in je bewustzijn de grootsheid van de samenhang durft toe te laten, dan word je al wel heel stil vanbinnen.

Wonderbaarlijk stil